Manire?

Hoi mensen, hoest? hier is alles goed, we zijn druk bezig en vervelen ons geen moment.
Afgelopen week zijn we samen met Mary (de coordinator van het weesproject) de dorpen in gegaan om huisbezoeken te maken, erg leuk en heel goed voor ons Tumbuka (de taal dier ze hier spreken). We hebben ook 4 nursery schools (peterspeelzalen die hier tevens fungeren als weesopvang) bezocht, en alleen de school op het Eva demaya terrein heeft *iets*. Letterlijk: de andere scholen zijn een hutje met betonnen vloer zonder speelgoed, boekjes, lamp, wat dan ook.
Met de huisbezoeken kun je ook zien dat alcohol een erg groot probleem is hier. Een aantal mannen begint om 8u 's morgens al met lokaal gebrouwen bier (hyeel zuur en met meel erin, bah!) of Kachaso (thuis gedestilleerde sterke drank, een soort Slivovich maar erg gevaarlijk vanwege het risico op methanolvergiftiging). Sneu om te zien dat ze het weinige geld dat ze hebben verspillen aan drank. En hun vrouw en kinderen maar honger lijden.
Erg leuk was woensdag de voetbalwedstrijd en korfbalwedstrijd. Medewerkers van eva demaya hebben van beide sporten een team en vooral de korfbalsters zijn behoorlijk goed (ze hebben al een jaar niks meer verloren, ole). Een enorme happening en de spelers nemen het allemaal heel serieus (ze gaan op trainingskamp voor elke wedstrijd en eten dan heel veel nsima voor de energie). Gelukkig wonnen beide teams en het was dan ook groot feest!
Eva demaya ondersteunt een aantal wezen door hun schoolgeld te betalen, en een van die wezen, Bentley, had een vervolgstudie in Kleermaken gedaan waarvan hij donderdag zijn diploma kreeg. Wat helemaal mooi is, is dat het centrum een naaimachine en materialen voor hem gekocht heeft, die hij in 2 jaar zonder rente mag terugbetalen (en de inflatie is enorm hoog, minstens 40% per jaar). Op die manier krijgt hij zijn trots terug, en ook nog zijn zelfstandigheid: hij hoeft zijn handje niet meer op te houden voor geld maar kan nu zijn eigen inkomen verdienen. We zijn ervan overtuigd dat dit de allerbeste manier van hulp is, echt geweldig.
Bij de ceremonie was iedereen die belangrijk was aanwezig (zijn guardians, de dorpshoofden, het weescommitee en mensen van eva demaya). Heel bijzonder allemaal. En na afloop was er natuurlijk Chibuku, dat gore lokale bier in een melkkarton (Vomit in a box, het ruikt zo, er zitten klonters in en het is heel zuur). We willen eigenlijk een pak mee naar nederland nemen maar we zijn bang om gearresteerd te worden op schiphol omdat ze kunnen denken dat het chemische wapens zijn! Natuurlijk werd er ook lekker nog even gedanst.
Gisteren zijn we naar Mzuzu gegaan om stof te kopen om tradionele kleding te laten maken bij Bentley. Ze hebben hier echt schitterende stoffen. Verder hebben we de hele dag door de stad gelopen op zoek naar speelgoed en leesboekjes voor de nursery schools. We hebben voor elke school de volgende dingen gekocht van het donatiegeld: een voorlees boekje in tumbuka, kleurpotloden en krijtjes, kleurboekjes, autootjes en een soort duplo en tennisballen. Altijd erg leuk om te doen, alleen kijkt iedereen ons hier dan nog vreemder aan dan ze normaal al doen, als we met die grote tassen vol speelgoed lopen (ze denken vast dat we heel productief zijn..). Over een uurtje gaan we weer terug de rimboe in.
Volgende week gaan we verder met het voorbereiden van de medische cursus die we 7 en 8 juli gaan geven aan de trainees van de nursery school. Leuk om te doen. Verder gaan we de spullen voor de tweede handsmarkt die op 2 juli is uitzoeken en prijzen en nog een aantal dagen meelopen met de clinical officer die vanaf volgende week komt.
De foto's hebben we uitgezocht, maar malawi zou malawi natuurlijk niet zijn als de cd drive open zou gaan....die blijft dus dicht...geen foto's nog helaas. Misschien volgende week of afrikaanse volgende week (keer 2 dus)..
Veel liefs, en veel plezier met het mooie weer!
W en D

Yewo! Muliwuli?

Weer even terug in de zogenoemde geciviliseerde wereld…
We zijn sinds maandag weer terug in ons geliefde Malawi. Wat een verschil tussen de mensen in Tanzania en Malawi, ongelooflijk! In Tanzania lijkt het alsof je steeds op je hoede moet zijn en als mensen met je willen praten, willen ze 9 van de 10 keer iets aan je verkopen of gewoon geld van je. Dat was nog toen we van Mbeya naar de grens Tanzania-Malawi gingen. We waren op zoek naar een bus en een aardige man bracht ons er naar toe en verkocht ons de kaartjes. Later bleek dat hij de kaartjes voor de dubbele prijs aan ons verkocht had! Ook stom van ons natuurlijk, normaal doen we zoiets niet, maar we hadden haast…
In Malawi is dat zo anders. Zoiets zal je hier niet snel gebeuren. De mensen zijn hier eerlijker en vaak oprecht geinteresseerd. Dat merkten we meteen toen we de grens overstaken (waar ons gelukkig niet naar het gele koorts-vaccinatie-bewijs werd gevraagd), toen we in een Malawiaanse minibus zaten. We raakten aan de praat met een hele aardige 62 jarige leraar. Was zo leuk en interessant. Nog een ander gaaf verhaal: Toen we in die minibus zaten, gooide ik (willemijn) 1 pinda (echt, 1 ongebrande pinda) naar buiten. Toen kwam er meteen een politie agent op me af: ‘hello, madam, did I see that correctly? Were you the one who threw the peanut out of the window? I will remind you that we don’t do that kind of things here in Malawi’ (sure, de hele berm ligt vol plastic afval, maar goed). Ik kon mn lach bijna niet inhouden, maar toen bedacht ik me dat (hoewel dit natuurlijk alleen maar was om me te zieken) dat misschien niet zo’n goed idee zou zijn, omdat hij dat als een belediging zou kunnen opvatten met alle gevolgen van dien…. Dus ik hield me koest en bood mn ‘oprechte’ excuses aan.
Rond 17.00 uur waren we in Mzuzu en daar ontmoetten we voor de eerste keer Jacqueline (samen met John de oprichtster van Eva Demaya), een hele aardige vrouw.
De volgende dag (dinsdag) wilden we eigenlijk geld innen met de credit card. Maar het was een public holiday (om de meest fantastische reden: op deze dag een aantal jaar geleden is via een referendum besloten dat er meer dan 2 politieke partijen mogen zijn in Malawi…en dat moeten ze natuurlijk elk jaar vieren..), dus geen bank was open. ‘s Middags vertrokken we naar Luviri (het dorpje waar het Eva Demaya centrum ligt). Het is daar echt adembenemend mooi: het centrum is heel groot en bestaat uit allemaal hele sfeervolle, mooie hutjes en ligt geheel tussen de bergen. Ook de koeien, geiten en kippen scharrelen er vredig rond. De mensen die hier werken zijn heel aardig en komen allemaal uit omringende dorpjes (dus met dit project wordt ook veel werkgelegenheid geboden). Wij verblijven in het gastenverblijf, dat bestaat uit een keuken en een grote woonkamer, heel gezellig. We hebben een paar meter verderop een 2persoonskamer en een gat in de grond als wc en een koude douche(wel heel netjes allemaal). Het valt op dat het hele terrein heel netjes is en heel lekker ruikt.
Zoals we al eens hebben uitgelegd is de filosofie van het project om Afrikaanse, westerse en homeopathische geneeskunde onder 1 dak te brengen en te laten samenwerken. Ze zetten ook allemaal projecten op, zoals Microcredit (kleine leningen verlenen zodat mensen een bedrijf kunnen starten), een kleuterschool en een weesproject. Aan dat weesproject doen wij voornamelijk mee: we zijn donderdag en vrijdag met de auto allemaal kleine dorpsschooltjes langsgegaan om aan de allerarmste weeskinderen een deken uit te delen (het is hier nu winter en het kan ‘s nachts rond de 5 graden zijn terwijl de meeste mensen geen dekens hebben). Heel speciaal om te doen, ookal krijgen wij natuurlijk een beetje een vervelend gevoel bij alle bedankjes aan ons adres terwijl wij Mary (een Malawiaanse die het project coordineert) alleen maar helpen. Dat ‘koloniale’ zit er toch diep in hier…
Verder is er op iedere dorpsschool een ‘trainee’, meestal een vrouw van een jaar of 18 die kleuterleidster wordt en de leiding heeft over het weesproject in dat dorp. Die trainees krijgen eens in de zoveel tijd een cursusweek op het centrum, en wij mogen een tweedaagse medische basiscursus voor hen opzetten, om ze te leren wanneer ze wel en niet met een kind naar het ziekenhuis moeten, hoe ze ORS zelf kunnen maken enz. Heel erg leuk om zelf zo’n mini-projectje te mogen opzetten.
Over een week of 2 wordt er ook een 2ehands markt gehouden waaraan wij mogen meehelpen. De winst komt ten goede aan het weesproject. Leuk om energie in te steken, maar ook leuk omdat we zelf nog best veel afgedragen kleren hebben die we wilden achterlaten, zo krijgen ze een extra goed doel.
Op het centrum hebben we geen bereik met +2659387397 dus da’s jammer. We hebben wel bereik met +2658513295, maar helaas kunnen we daarmee alleen sms’jes versturen en niet ontvangen. Op dat nummer kunnen we echter wel gebeld worden, en sms’jes op het 1e nummer lezen we eens in de 5 dagen wel (dan rijdt er wel een auto door een gebied met bereik zodat we de telefoon mee kunnen geven en sms’jes kunnen lezen als ie terug is). Allemaal lekker omslachtig maar ach. Email lezen we ongeveer eens in de 2 weken, dus voor dringende dingen kun je beter bellen.
Heel veel groetjes, we proberen wat foto’s op de site te zetten.

Daan en Willemijn
Ps. Vaders: fijne vaderdag
Pps: Peter: gefeliciteerd met je examen!

Habari ya Safari

Hoi lieve mensen, eindelijk weer eens contact met de buitenwereld!
We gingen op zondagochtend met de fantastische, zeer comfortabele (uh-uh) expressbus naar Arusha. We hadden plotseling een goedkopere bus dan we zouden gebruiken, en we moesten natuurlijk om het geldverschil vragen, anders zie je het nooit meer terug. Onze safari-genoten waren 3 meisjes uit Quebec, het franstalige deel van Canada. Allemaal heel aardig en van onze leeftijd. Voor hetzelfde geld hadden we opgescheept gezeten met 5 bejaarde amerikanen (die er echt HEEL veel zijn! Ze dragen allemaal van die Michael Jackson stofmaskers). Na een busreis van 9u gingen we naar Casa Blanca, waar ook het geweldige 'Arusha Pizza Hut' zat. Helaas: uit de douche kwam wel water, maar het kwam overal vandaan BEHALVE de douchekop, er was geen licht in de douche (alleen een kaars, en die is niet waterbestendig) en ze hadden heerlijk riekende hurktoiletten. Maar goed, we waren moe en wilden wat eten. Willemijn bestelde gegrilde vis met Ugali (=nsima = maispap) en kreeg een leven-uitziende gemagnetronde vis met rijst, en Daan bestelde een burger met friet en die was ook niet al te culinair. Ach ja. De pleegzoon van Ali Baba (onze safari-organisator, het is gelukkig z'n bijnaam) en een vriend, die in Den Haag woont (Laan v Meerdervoort) vroegen ons of we mee uit wilden en daar hadden wij wel oren naar! We haalden de canadezen over om mee te gaan naar een hele gave afrikaanse bar waar de 'Ngorongoro music band' speelde. Geweldige muziek, lekker gedanst (shake your ***) en heel veel afrikanen die wel met willemijn wilden dansen. Gelukkig allemaal redelijk onschuldig maar willemijn had die avond vele, vele (dans)partners! haha!
De volgende morgen gingen we met de Landcruiser (zo'n 4-wheel-drive) met onze 3 canadese viervoeters (Julie, Veronique en Karine), Arthur de guide en Alex de kok (met c-o-c-k) op weg naar Tarangire National Park. Eenmaal daar vertelde andere mensen ons dat de dieren daar voor een groot deel alweer weg waren getrokken dus dat het misschien slimmer was om meer tijd in Serengeti te blijven ipv Tarangire. We besloten eerst te kijken in het park, een gamedrive van 2 uur gedaan en het was echt prachtig: schitterend landschap, heel veel apen (bavianen en Vervet-monkeys), verschillende vogels en als hoogtepunt 8 olifanten die 2 meter naast onze auto stonden te grazen. Echt heel indrukwekkend, wat een prachtige beesten zijn dat zeg! Onderweg terug naar de camping zei Arthur dat het inderdaad beter was om eerder naar Serengeti NP te gaan omdat hier alleen olifanten waren. 's avonds kookte Alex Tilapiavis met groenten en gebakken aardappels voor ons (echt een geweldige kok) en was er een optreden van een lokale muziek, dans en kunstjes-groep. Echt heel gaaf om te zien, het was een soort menselijk circus: door brandende hoepels springen, salto\s maken, jongleren enz enz. Ze waren echt ontzettend lenig en sterk.
De volgende ochtend (willemijns Teva-sandalen waren opgegeten door een wild zwijn!) vertrokken we in de regen naar Serengeti maar helaas gooide Arthur roet in het eten door te zeggen dat we in ruil voor minder tijd in Tarangire een dag niks zouden krijgen, terwijl we gesproken hadden over meer tijd in Serengeti. Hij hield zich van de domme en hield vol dat we dit allemaal wisten. Na een uur discussie (we hadden het niet meer, vooral willemijn had het kookpunt bereikt) kregen we ali baba eindelijk aan de lijn en bleek dat we de extra park-fee moesten voorschieten. Arthur zei dat hij maar geld genoeg had gekregen voor 3 dagen, de arme knaap. Allemaal erg irritant, je betaalt ontzettend veel geld en dan nog krijg je gezeik over dat ze te weinig geld hebben. Heel vervelend en natuurlijk volkomen bullshit. We hadden weinig keus en schoten allemaal 50$ voor in de hoop het later nog terug te krijgen. De sfeer was inmiddels aardig verziekt door de dominante houding van Arthur en het feit dat hij gewoon had gelogen over het gesprek van de dag ervoor. Hij is namelijk helemaal niet dom, en had zeker weten door wat onze bedoeling was. Erg naar allemaal, en na dit probleem ging ie enorm lopen slijmen. Wij waren daar natuurlijk niet echt van gediend maar de Canadezen waren ietsje naiever dan wij en wilden liever alles geloven wat hij zei dan dat ze hun humeur lieten verpesten. Ach ja, hun eigen keuze.
Die middag deden we onze eerste game-drive (van de park-ingang naar de camping), en we zagen vrouwtjesleeuwen, 1 enorme mannetjesleeuw die op 1 m afstand lag te dommelen (mannetjesleeuwen vangen zelden wat, dat doen de vrouwen, en ze slapen 23u per dag. Ze mogen natuurlijk wel als eerste eten als er wat gevangen is), olifanten, gazelles, impala's, een hyena, ontzettend veel zebra's (het was bijna een zebrapad, we moesten een paar keer flink remmen) en gnoe's. Verder nog gezien hoe gieren echt IN een zebra-karkas kropen om zich tegoed te doen aan zn ingewanden (dat is de reden voor hun kale kop, zodat ze in lijken kunnen wroeten), Maraboe-storks, secretarisvogels, struisvogels en corey-bustards. Ook zagen we nog 2 luipaarden, echt heel zeldzaam. Je hebt echt mazzel als je er 1 ziet.
In het schemerdonker de tenten opgezet en na het eten lekker geslapen. \s nachts hoorden we hyena's en jakhalzen rond de tent scharrelen. Dat kan omdat er geen hek om de camping staat en de camping midden in het park ligt. We mochten snachts ook niet naar de wc lopen, we moesten dan naast de tent plassen.
De 2e dag Serengeti hebben we een ochtend- en een middag gamedrive gedaan, we zijn blij dat we zo op onze strepen hebben gestaan om het reisplan te veranderen want een middag en een ochtend in Serengeti is echt te weinig, het is zo ontzettend groot! We zagen nog 3 (!!!) luipaarden, meer leeuwen, hippo's, 2 buffels, 1 krokodil, giraffen, en weer heel veel zebra's, gnoes en antilopen (de groep waar impala's, topi's, gazelles, elanden en dik-diks onder vallen). De giraffen zijn zo bijzonder! Ze vallen niet onder de 'big five' (buffel, luipaard, leeuw, olifant en neushoorn), maar voor ons zijn dat toch wel heel bijzondere dieren! Net als nijlpaarden, geweldige beesten zijn dat!
Snachts werden we om 2u wakker en hebben we tot 4u niet geslapen omdat er weer snuffelende hyena's rond onze tent liepen, erg moeilijk om in slaap te vallen als er een gevaarlijk beest je tent probeert binnen te komen! Na een ochtend-gamedrive waar we nog 2 luipaarden zagen (7 luipaarden in 48 uur, dat is echt niet normaal meer) en nog een heleboel andere beesten (genoeg leeuwen om Bram z'n leeuwen-shoarma te maken) gingen we op weg naar de Ngorongoro-krater, een oude vulkaan waar ontzettend veel dieren in leven. De camping lag op de rand van de krater dus het uitzicht was schitterend, je kon de kuddes gnoes zien lopen! De krater is 600 meter omlaag, dus we verheugden ons al op de steile weg naar beneden die we de volgende ochtend moesten maken. Na een warme douche voor Daan en een koude voor Willemijn (we hadden al 4 dagen niet meer kunnen douchen..)gingen we eten. Het was heel koud (de rand van de krater is op 2200 meter hoogte, dus vandaar). Na het eten waren we erg moe (ook van de nacht ervoor) en hadden we zin om lekker te slapen. Tot middernacht lekker geslapen, en toen hoorden we wilde zwijnen langs de tent lopen, heel dichtbij. En plotseling hoorden we een tent scheuren en geschreeuw. Daarna gelach, dus we dachten dat het oke was. Toen zei Julie dat er een gat van 50 cm in hun tent zat! En 10 minuten later hoorden we weer hetzelfde geluid, en zat er nog een groter gat in hun tent! Snel daarna kwam Julie erachter dat die wilde zwijnen haar tas met paspoort, ticket, geld, camera, verrekijker, dagboek, zonnebril (dus alle belangrijke zaken) gejat hadden! (de tas rook waarschijnlijk naar eten). We wilden samen met haar gaan zoeken naar de tas, maar toen we de tent uitkwamen stond er een ENORME BUFFEL op 10 meter afstand te grazen! Even ter informatie: bufffels wegen zo ongeveer 1000 kilogram, hebben enorme hoorns en zijn het gevaarlijkst als ze, zoals deze knaap, in hun eentje zijn...
We dachten dus dat het niet zo heel veilig was...dus we wilden onze guide Arthur waarschuwen. We kwamen erachter dat hij niet in zijn tent lag (we hoorden dat het te koud voor hem was, wat een draak!!!) en dat ie in de keuken zou liggen. Maarja, die buffel stond een 'beetje' in de weg...dus geen hulp. OOk de indrukwekkende guards met hun nog indrukwekkendere jachtgeweren (om mee in de lucht te schieten als er gevaarlijke beesten op de camping zijn) die we overdag zagen, waren spoorloos verdwenen (later hoorden we dat ze lagen te slapen in de keuken (waar geen beesten kunnen komen, lekker nuttig dus..). We waren dus behoorlijk op onszelf aangewezen. Omdat de canadezen heel bang waren (en ik (willemijn) ook), zijn we met zn vijven in de tent van arthur gaan zitten (want die draak was er toch niet, en er was nog maar een beetje van de tent van de canadezen over). Na een tijdje leek het alsof de buffel weg was, en wilden we naar de keuken lopen. Maar toen we op het punt stonden te gaan, zei ik dat het misschien toch verstandiger was om maar gewoon in de tent te gaan liggen en proberen te slapen (een tent wordt minder snel aangevallen door een buffel dan wanneer je in de open vlakte loopt). Wonder boven wonder konden we toch nog een beetje slapen! De volgende ochtend werden we ongehavend wakker!!! Wat een nacht! We zagen een ontzettend mooie zonsopkomst, dus dat maakte een hoop goed! Al snel kwamen we erachter dat arthur helemaal niet in de keuken geslapen had. Hij kwam er om 21.45 'ineens' achter dat ie nog beltegoed moest kopen. En ja, na 22.00 uur mag je niet meer autorijden in het ngorongoro gebied, dus moest hij 'helaas' in het dorp slapen. 'sure, sure'.. Veronique en Karine kwamen met heel goed nieuws: ze hadden de tas van Julie met ALLES erin teruggevonden!! echt super! Alleen zat de hele tas onder modder, slijm en was helemaal kapot en de camera was ook stuk. Maar wat een geluk om alles terug te vinden!! Na alle emoties gingen we de krater in. Hele mooie tocht. De krater was heel indrukwekkend, de natuur is daar zo apart, zo ontzettend mooi! We zagen flamingo's in het zout-water meer dat in de krater ligt, heel veel gnoe's, zebra's en ook veel buffalo's. En het absolute hoogtepunt: een mannetjesleeuw en een vrouwtjesleeuw op een paar meter afstand die lagen te relaxen in het gras, en aan de andere kant van de weg een gewonde mannetjesleeuw. Het bleek dat de 2 mannetjes een paar dagen ervoor een gevecht hadden gehad, en dat de gewonde leeuw uit zn territorium was gekickt en dat zn chick was ingepikt door die andere leeuw. Best zielig. Heel indrukwekkend om te zien. Vooral toen de gewonde leeuw richting zn ex en de veroveraar liep. We hielden onze adem in. Maar gelukkig gingen ze niet vechten, want daar houden wij niet van he, van vechten! Daarna zagen we de zo lang verwachte neushoorn! Yes, de big five gespot!! Het enige jammere is dat we geen cheetah hebben gezien, maar je kunt niet alles hebben! De tocht naar boven was erg mooi: een soort jungle. Terug op de camping had alex de tenten ingepakt en konden we snel vertrekken. Na de vermoeiende rit terug naar Arusha dropten we onze tassen bij hotel 7-11, dat naast het busstation ligt omdat we de dag erna om 5u in de bus moesten stappen naar Mbeya. De bustickets bleken ondanks een aanbetaling plotseling aan iemand anders verkocht. Na wat psychologische druk van Daan en een of andere kerel die erbij stond (' we schrijven naar Lonely Planet over dit bedrijf' etc) kregen we toch nog onze tickets.
Eerst zouden we Ali Baba nog ontmoeten in Casablanca, waar we ook afscheid zouden nemen van onze reisgenoten. Het eten was weer niks speciaals en toen ali B meldde dat hij het geld niet had werden we helemaal verdrietig. Hij vertelde dat zijn 2e vrouw en kinderen in een ongeluk gewond waren geraakt en dat hij een vliegtuig moest charteren om daar te komen en dat hij ons geld daarvoor gebruikt had. We vonden ht wel hele toevallige timing maarja, we nemen toch aan dat je over zoiets niet gaat liegen. We hadden begrip voor zn situatie maar zaken zijn zaken, en na heel veel gepraat en geregel had ie genoeg geld geleend om ons terug te betalen. Eindelijk was alles dus afgelopen. Wel jammer, we hadden ons de afscheidsborrel toch anders voorgesteld.Ali Baba vertelde dat Arthur over ons gezegd had dat we een grote bek tegen m gehad hadden enz. Ali Baba had dat niet geloofd en was weggelopen. Wat een draak zeg, ali baba had zn buik ook vol van hem (hij had namelijk WEL genoeg geld meegekregen) en wil hem nooit meer voor safaris inhuren. Ach ja, soms moet je hier echt voor jezelf opkomen, dat hebben we hier wel geleerd!
De busrit naar Mbeya (in de HOOD-bus) was redelijk prima maar heel erg lang (16 uur). Gelukkig draaiden ze weer verschrikkelijk slechte swahili films (waarin goedgekeurd wordt dat mannen hun vrouw slaan en vreemdgaan, als ie daarna maar weer bij haar terugkomt). De chauffeur was een enorm agressieve draak, we noemden hem 'Ger', want hij had een flinke snor en een nog flinker temperament. Hij reed echt enorm hard, haalde alles en iedereen in (op kronkelige bergweggetjes) en had 1x een bijna-ongeluk. Hij had de bus echter wel goed onder controle maar lekker rustig was het niet.
Eindelijk in het hotel aangekomen waren we helemaal verrot en ons plan om vandaag naar Mzuzu te vertrekken ging al snel overboord, we zijn echt stuk van de vermoeidheid. We hebben 11u geslapen, en wilden liever eerst een dagje rustig aan doen, internetten en morgenvroeg vertrekken we zo vroeg mogelijk naar Mzuzu (hopelijk doen ze niet te moeilijk aan de grens over onze gele koorts vaccinatie), en dan beginnen we dinsdag naar het project.
Onze nederlandse en tanzaniaanse tel. nrs werken na vandaag niet meer, de malawiaanse wel weer! Nog even een herhaling: +2659387397 is het nr dat meestal wel aan staat.

Heel veel lieve groetjes allemaal, en tot mails!

ps. albums 16,17 en 18 zijn nieuw (85!! nieuwe foto's, de kwaliteit is niet heel goed maar toch)
pps. sorry voor de enorme lap tekst!

Doei!
D&W

Laatste dag in Dar

Hoimensen, gisteren is het toch nog gelukt om alle 39 foto's op internet te zetten. Dat was een aardige prestatie omdat we in een internet-cafe zaten van een ontzettend irritant Aziaat (waarschijnlijk een sri lankier). Hijv ond zichzelf nogal 'de bink' en was een redelijk stoere boy! Hij wilde overal ineens geld voor rekenen (het aansluiten van het kabeltje van de imagetank kostte 500 Sh, en ooknog eens per uur!). Het laatste fotoalbum is dus nr 15.
Goed, even wat achterstallige berichtgeving: we zijn afgelopen zaterdag 'beroofd' van onze moneybelt, met daarin:
- vliegtickets
- 200$ aan traveller's checques
- wat euro's
- Daan's rijbewijs (nederlands+ internationaal)
- vaccinatieboekjes

Het is op de markt gebeurd, tussen het betalen van vis en het willen betalen van het internetcafe. Gelukkig hadden we de 'fout' gemaakt om de paspoorten in 1 nektasje te houden, net als de bankpassen en creditcards. Gelukkig is dat tasje nog gewoon in ons bezit. We zijn meteen naar de politie gegaan en hebben de verzekering gemaild.
We hebben de TC's en de vliegtickets inmiddels terug, en de rest komt ook wel goed maar datis minder essentieel. We vertellen het nu pas omdat we ouders liever op de hoogte stelden als we alles weer in kannen&kruiken hadden. Alvast sorry daarvoor, maar nu kunnen we het slechte nieuws tegelijk met het goede brengen.
Het vervelendst vinden we nog wel de vaccinatiebewijzen, omdat daar de gele koorts vaccinatie in staat, en die kan gevraagd worden op de grens van Tanzania-Malawi, en als we in Johannesburg overstappen. De eerste zal wel niet zon groot probleem zijn omdat we een kopie van het bewijs hebben en een politierapport, maar in J'burg schijnen ze 80$ te vragen en dan zetten ze de vaccinatie opnieuw. Dat riskeren we dus maar liever niet, en dus gaan we hier op zoek naar een (westerse) arts die 'm opnieuw wil zetten (of zonder m te zetten een nieuw vaccinatiebewijs wil uitschrijven). We zullen zien. Ouders, maak je geen zorgen.
We hebben vanmorgen de tickets opgehaald, en dat kostte 38$ pp. aan boete. Maar gelukkig hebben we iig de tickets weer.
Ook hebben we vanmorgen de safari geregeld, we gaan morgenochtend met de bus van Dar naar Arusha, waar we maandag na het ontbijt vertrekken. We zijn met zn 4-en: een Franstalig stelletje van onze leeftijd (uit Quebec) ontmoeten we daar. We hebben de keuze uit 2 programma's: eerst Lake Manyara, dan Serengeti, dan Ngorongoro krater, of Tarangire, Serengeti, Ngorongoro krater. Waarschijnlijk wordt t de laatste omdat 'de grote trek' momenteel meer in Tarangire-Serengeti plaats vindt. De grote trek houdt in dat er miljoenen Gnoe's, zebra's en olifanten (geen miljoenen maar toch) van het zuiden naar het noorden trekken om te overwinteren (het is hier nu winter, 32 graden). Onderweg moeten ze wat riviertjes oversteken waar natuurlijk wat krokodillen liggen te wachten met hun bek open omdat de gnoes er toch wel in lopen. We hebben erg veel zin in dit avontuur, het is wel heel duur maar ach, het geld vergeet je in een maand, de herinnering hopelijk nooit meer.
Straks gaan we naar Boonabaana, misschien kunnen zij een vaccinatiebewijs regelen. Vanavond hopelijk ergens een cafe vinden waar ze voetbal uitzenden, en dan morgen met de bus. Spannend!

Groetjes en tot mails!

Daan en Willemijn

bye bye zanzibar, hope to see you soon

boehoe!
We zijn weer met beide voeten terug op het vasteland, terug van het paradijs...We missen het nu al, we wilden nog niet weg...Maar goed, maandag start onze safari, dus das waarschijnlijk ook 'best' leuk....
Gisteren hadden we nog een erg lekker dagje op Zanzibar. We hadden de wekker gezet om de zonsopgang te kunnen zien (en natuurlijk voor foto's om jullie jaloers te maken!).We dachten eigenlijk dat dit plannetje letterlijk in het water zou vallen aangezien het regende toen we om 5.45 (in DEN OCHTEND is dat ja!) opstonden. Maar toen we richting strand liepen, hadden de engeltjes genoeg geplast en kon het spektakel beginnen! En dat was het! Er poseerden vissers, zeilboten, vrouwen met manden op hun hoofd, fietsers (op het strand...), strandjutters etc voor onze lenzen( zie de foto's op het album). Dus dat was een mooi begin van de dag!
Daarna zijn we gaan snorkelen. Dat was echt super: De eigenaar van de dhow (dat is een authentieke zanzibaarse zeilboot, gemaakt van mangobomen-hout en het zeil is gemaakt van de zakken waar maismeel in zit) en de snorkel-kapitein gingen mee. De rit naar het rif toe was oogverblindend mooi; de oceaan wordt nog mooier (in hoeverre dat nog kan) als je verder op 'zee' zit. Na een tijdje varen waren we er. Dus kon het gesnorkel beginnen. Wat je dan ziet is geweldig: supermooie vissen (zwart-geel met witte staart, clownsvissen (Nemo's dus!!), felblauwe en zwarte vissen, koraal, prachtige zeesterren, en dan niet van die pietluttige die je onder een microscoop moet leggen om te zien, maar van die echte parelmoer-witte met felrood of blauw met een doorsnede van 30 a 40 cm..
Toen we uitgesnorkeld waren (na een uurtje voelde mijn gezicht als schuurpapier door het zout en was mijn maag het niet meer zo eens met de liters zeewater..)wilden kapitein bonkepoot en zijn trouwe papagaai nog even de oceaan leegvissen, en dat vonden wij wel leuk om te zien. Ja, leuk om te zien was het, maar niet vanuit een stilliggende schommelboot. Daar kan ik dus niet tegen, maar ik wilde de vissers niet storen, dus ben ik maar wat gaan spartelen in het water (wat vervelend..;). Daan zn evenwichtsorgaan is wat sterker ontwikkeld dan dat van mij, maar ook mijn trouwe viervoeter moest opgeven, dus ging ook te water. Vijf visjes later gingen we terug naar het eiland. Nadat onze magen weer wat tot rust waren gekomen, zijn we even wat gaan eten (een burger zonder broodje, typisch 'laag-seizoen-zanzibari's', maar wel erg lekker).Daarna vonden we wel dat we een massage hadden verdiend, snorkelen is hard werken,hoor! En zo kunnen de vrouwen van Jambiani nog wat bijverdienen (het leuke aan Jambiani is dat alle lodges en hotels gerund worden door Jambiani's en dat ook alle werknemers locals zijn, dus het meeste geld blijft hier plakken). De massage bleek een gehele lichaamsmassage te zijn, zalig!
's Avonds kwamen er 35 ministers van het ministerie van financieen op seminar, dus er was een buffet en wij mochten mee eten! Erg lekker!
Vanmorgen nog maar even die-hard voor zessen opgestaan, en onze spartaanse levenswijze werd nog harder beloond dan gisteren (zie foto's)! Na een laatste duik gingen we richting ferry. De zee was iets wilder dan op de heenweg, dus had ik nog wat braakneiging-momenten.. Nu zijn we weer terug in Dar, morgen gaan we nog even naar het weeshuis. Dus voor nu: tot sinas!
xx
W&D

just another day in real paradise.....

WAUW!
zanzibar: turquoise heldere zee met mooie vissen en schelpen, poedersuiker-witte stranden, duizenden mooie grote palmbomen, heerlijk zeebriesje, vriendelijke mensen, schattige kindjes, heerlijk eten uit de zee, meestal blauwe lucht, kamer met echt zanzibari's bed en badkamer, tv en koelkast..........en laagseizoen, dus er zijn maar 6 gasten in het hotel ipv 80 en de kamer is maar 24 euro per nacht ipv 50 euro! Super dus!
Gisteren hebben we de ferry van half acht in den ochtend gepakt richting Zanzibar. Wij waren de enige touristen op de boot. Na 2 uur varen (of eerder scheuren, dat ding ging 80km/u ofzo) kwamen we aan op zanzibar. Zanzibar staat bekend om zn (drugsverslaafde) 'touts, verkopers. Nadat we door de immigratiedienst waren, zeiden we tegen elkaar: 'nu zal het gedoe wel beginnen.' En ja hoor, daar kwamen de taxi chauffeurs, beach boys, verkopers enz enz uit alle hoeken, gaten en kieren....en een lawaai dat die mensen kunnen maken! Dus we hebben ze lekker laten schreeuwen, en een taxi gepakt. we waren te laat voor de dalla dalla (pickup) naar Jambiani (het mooiste, rustigste en vriendelijkste stukje zanzibar), dus moesten we met de taxi (maar voor 15 euro voor 1,5 uur, dat valt nog reuze mee!). En de taxi chauffeur was zo vriendelijk om bij alle betaalbare lodges en hotels te stoppen, zodat we alles konden bekijken en dan besluiten waar we wilden overnachten. Dat werd dus Visitors Inn. Super mooi! Natuurlijk eerst een duik genomen in het warme, heldere zeewater. Het zand is hier zo zacht en wit, echt niet voor te stellen als je noordzee strand gewend bent.
Daarna zijn we even door het dorpje Jambiani gaan lopen. De sfeer is heel relaxed. De mensen zijn heel vriendelijk en vinden het leuk om een praatje met mensen buiten zanzibar te maken, en dat vinden wij ook, dus dat komt mooi uit! De mensen zijn hier over het algemeen op een andere manier moslim dan de Aziatische moslims in Tanzania (daar wonen veel pakistani enz). De vrouwen dragen meestal wel een sluier of zijn geheel gesluierd, maar ze zijn veel opener. Het is dus leuk en gemakkelijk om contact met mensen te maken hier (zeker als je hun normen en waarden respecteert). En dat is voor ons heel belangrijk. 's Avonds hebben we voor de eerste keer echt kreeft gegeten, echt heerlijk!! Hier kan het, want het kost hier echt niet veel (12 euro). Echt super, we hadden maar voor 1 persoon kreeft besteld maar het was genoeg voor ons 2. Culinair komen we niks tekort hiero!
's Avond heb ik (D) nog even van de luxe van een tv genoten: Cast away was op tv, en ookal hadden we die al gezien was het toch nog leuk. Willemijn lag al vroeg te dromen (vast over de kreeft). Vanmorgen twijfelden we wat we moesten doen vanwege het weer: vandaag snorkelen en morgen anar Stone town, of andersom. Het had geregend en het was aardig bewolkt dus besltoen we vandaag naar stone town te gaan. We wachtten een uur op de Dalla dalla, maar toen ie eindelijk kwam kregen we een gratis lift aangeboden van een zanzibari. We accepteerden heft maar het voelde tegelijk een beetje vreemd omdat echt bijna niemand hier ies voor niks doet. We waren dus bang om ergens eruit gesmeten te worden en dat we onze spullen moesten afgeven. Achteraf onzin, en we voelden ons een beetje rot over het feit dat we een goede kerel wantrouwden terwijl hij alleen maar aardig wilde zijn.
Stone Town is een klein centrumpje dat echt opgebouwd is als een labyrinth. Het was in de 19e eeuw het grootste slavenhandel-centrum van Oost Afrika en het museum dat we bezochten was erg indrukwekkend: 75 vrouwen en kinderen in een kelder van een meter hoog, met 2 luchtkieren en een greppel als wc. Afschuwelijk.
We hebben nog wat rondgelopen, maar zijn blij dat we (itt de meeste andere toeristen) ver weg van stone town slapen: veel te veel gedoe, drukte en ook wat criminaliteit. Doe ons het strand maar, maar toch leuk om het gezien te hebben. Nu wachten we op de 'taxi' (veel mensen verhuren hun auto aan mannetjes die toeristen rondrijden voor de helft van de prijs van 'echte' taxi's.
We hebben ook al superveel hele mooie foto's gemaakt, maar die volgen in een paar dagen. We vertrekken op vrijdagmiddag weer naar Dar es Salaam met de Ferry, en dan zondag met de bus naar Arusha waar we op maandagochtend met onze 5-days-4-nights-safari beginnen (1 1/2 dag Lake Manyara, 2 dagen Serengeti, 1 1/2 dag Ngorongoro krater. We hebben er zin an!

Groetjes en tot mails allemaal!

Daan en Willemijn

ps. Hanneke: heel veel sterkte!
pps: Peter: eindelijk klaar met je examens? Feli alvast!