Yewo! Muliwuli?
Weer even terug in de zogenoemde geciviliseerde wereld…
We zijn sinds maandag weer terug in ons geliefde Malawi. Wat een verschil tussen de mensen in Tanzania en Malawi, ongelooflijk! In Tanzania lijkt het alsof je steeds op je hoede moet zijn en als mensen met je willen praten, willen ze 9 van de 10 keer iets aan je verkopen of gewoon geld van je. Dat was nog toen we van Mbeya naar de grens Tanzania-Malawi gingen. We waren op zoek naar een bus en een aardige man bracht ons er naar toe en verkocht ons de kaartjes. Later bleek dat hij de kaartjes voor de dubbele prijs aan ons verkocht had! Ook stom van ons natuurlijk, normaal doen we zoiets niet, maar we hadden haast…
In Malawi is dat zo anders. Zoiets zal je hier niet snel gebeuren. De mensen zijn hier eerlijker en vaak oprecht geinteresseerd. Dat merkten we meteen toen we de grens overstaken (waar ons gelukkig niet naar het gele koorts-vaccinatie-bewijs werd gevraagd), toen we in een Malawiaanse minibus zaten. We raakten aan de praat met een hele aardige 62 jarige leraar. Was zo leuk en interessant. Nog een ander gaaf verhaal: Toen we in die minibus zaten, gooide ik (willemijn) 1 pinda (echt, 1 ongebrande pinda) naar buiten. Toen kwam er meteen een politie agent op me af: ‘hello, madam, did I see that correctly? Were you the one who threw the peanut out of the window? I will remind you that we don’t do that kind of things here in Malawi’ (sure, de hele berm ligt vol plastic afval, maar goed). Ik kon mn lach bijna niet inhouden, maar toen bedacht ik me dat (hoewel dit natuurlijk alleen maar was om me te zieken) dat misschien niet zo’n goed idee zou zijn, omdat hij dat als een belediging zou kunnen opvatten met alle gevolgen van dien…. Dus ik hield me koest en bood mn ‘oprechte’ excuses aan.
Rond 17.00 uur waren we in Mzuzu en daar ontmoetten we voor de eerste keer Jacqueline (samen met John de oprichtster van Eva Demaya), een hele aardige vrouw.
De volgende dag (dinsdag) wilden we eigenlijk geld innen met de credit card. Maar het was een public holiday (om de meest fantastische reden: op deze dag een aantal jaar geleden is via een referendum besloten dat er meer dan 2 politieke partijen mogen zijn in Malawi…en dat moeten ze natuurlijk elk jaar vieren..), dus geen bank was open. ‘s Middags vertrokken we naar Luviri (het dorpje waar het Eva Demaya centrum ligt). Het is daar echt adembenemend mooi: het centrum is heel groot en bestaat uit allemaal hele sfeervolle, mooie hutjes en ligt geheel tussen de bergen. Ook de koeien, geiten en kippen scharrelen er vredig rond. De mensen die hier werken zijn heel aardig en komen allemaal uit omringende dorpjes (dus met dit project wordt ook veel werkgelegenheid geboden). Wij verblijven in het gastenverblijf, dat bestaat uit een keuken en een grote woonkamer, heel gezellig. We hebben een paar meter verderop een 2persoonskamer en een gat in de grond als wc en een koude douche(wel heel netjes allemaal). Het valt op dat het hele terrein heel netjes is en heel lekker ruikt.
Zoals we al eens hebben uitgelegd is de filosofie van het project om Afrikaanse, westerse en homeopathische geneeskunde onder 1 dak te brengen en te laten samenwerken. Ze zetten ook allemaal projecten op, zoals Microcredit (kleine leningen verlenen zodat mensen een bedrijf kunnen starten), een kleuterschool en een weesproject. Aan dat weesproject doen wij voornamelijk mee: we zijn donderdag en vrijdag met de auto allemaal kleine dorpsschooltjes langsgegaan om aan de allerarmste weeskinderen een deken uit te delen (het is hier nu winter en het kan ‘s nachts rond de 5 graden zijn terwijl de meeste mensen geen dekens hebben). Heel speciaal om te doen, ookal krijgen wij natuurlijk een beetje een vervelend gevoel bij alle bedankjes aan ons adres terwijl wij Mary (een Malawiaanse die het project coordineert) alleen maar helpen. Dat ‘koloniale’ zit er toch diep in hier…
Verder is er op iedere dorpsschool een ‘trainee’, meestal een vrouw van een jaar of 18 die kleuterleidster wordt en de leiding heeft over het weesproject in dat dorp. Die trainees krijgen eens in de zoveel tijd een cursusweek op het centrum, en wij mogen een tweedaagse medische basiscursus voor hen opzetten, om ze te leren wanneer ze wel en niet met een kind naar het ziekenhuis moeten, hoe ze ORS zelf kunnen maken enz. Heel erg leuk om zelf zo’n mini-projectje te mogen opzetten.
Over een week of 2 wordt er ook een 2ehands markt gehouden waaraan wij mogen meehelpen. De winst komt ten goede aan het weesproject. Leuk om energie in te steken, maar ook leuk omdat we zelf nog best veel afgedragen kleren hebben die we wilden achterlaten, zo krijgen ze een extra goed doel.
Op het centrum hebben we geen bereik met +2659387397 dus da’s jammer. We hebben wel bereik met +2658513295, maar helaas kunnen we daarmee alleen sms’jes versturen en niet ontvangen. Op dat nummer kunnen we echter wel gebeld worden, en sms’jes op het 1e nummer lezen we eens in de 5 dagen wel (dan rijdt er wel een auto door een gebied met bereik zodat we de telefoon mee kunnen geven en sms’jes kunnen lezen als ie terug is). Allemaal lekker omslachtig maar ach. Email lezen we ongeveer eens in de 2 weken, dus voor dringende dingen kun je beter bellen.
Heel veel groetjes, we proberen wat foto’s op de site te zetten.
Daan en Willemijn
Ps. Vaders: fijne vaderdag
Pps: Peter: gefeliciteerd met je examen!
We zijn sinds maandag weer terug in ons geliefde Malawi. Wat een verschil tussen de mensen in Tanzania en Malawi, ongelooflijk! In Tanzania lijkt het alsof je steeds op je hoede moet zijn en als mensen met je willen praten, willen ze 9 van de 10 keer iets aan je verkopen of gewoon geld van je. Dat was nog toen we van Mbeya naar de grens Tanzania-Malawi gingen. We waren op zoek naar een bus en een aardige man bracht ons er naar toe en verkocht ons de kaartjes. Later bleek dat hij de kaartjes voor de dubbele prijs aan ons verkocht had! Ook stom van ons natuurlijk, normaal doen we zoiets niet, maar we hadden haast…
In Malawi is dat zo anders. Zoiets zal je hier niet snel gebeuren. De mensen zijn hier eerlijker en vaak oprecht geinteresseerd. Dat merkten we meteen toen we de grens overstaken (waar ons gelukkig niet naar het gele koorts-vaccinatie-bewijs werd gevraagd), toen we in een Malawiaanse minibus zaten. We raakten aan de praat met een hele aardige 62 jarige leraar. Was zo leuk en interessant. Nog een ander gaaf verhaal: Toen we in die minibus zaten, gooide ik (willemijn) 1 pinda (echt, 1 ongebrande pinda) naar buiten. Toen kwam er meteen een politie agent op me af: ‘hello, madam, did I see that correctly? Were you the one who threw the peanut out of the window? I will remind you that we don’t do that kind of things here in Malawi’ (sure, de hele berm ligt vol plastic afval, maar goed). Ik kon mn lach bijna niet inhouden, maar toen bedacht ik me dat (hoewel dit natuurlijk alleen maar was om me te zieken) dat misschien niet zo’n goed idee zou zijn, omdat hij dat als een belediging zou kunnen opvatten met alle gevolgen van dien…. Dus ik hield me koest en bood mn ‘oprechte’ excuses aan.
Rond 17.00 uur waren we in Mzuzu en daar ontmoetten we voor de eerste keer Jacqueline (samen met John de oprichtster van Eva Demaya), een hele aardige vrouw.
De volgende dag (dinsdag) wilden we eigenlijk geld innen met de credit card. Maar het was een public holiday (om de meest fantastische reden: op deze dag een aantal jaar geleden is via een referendum besloten dat er meer dan 2 politieke partijen mogen zijn in Malawi…en dat moeten ze natuurlijk elk jaar vieren..), dus geen bank was open. ‘s Middags vertrokken we naar Luviri (het dorpje waar het Eva Demaya centrum ligt). Het is daar echt adembenemend mooi: het centrum is heel groot en bestaat uit allemaal hele sfeervolle, mooie hutjes en ligt geheel tussen de bergen. Ook de koeien, geiten en kippen scharrelen er vredig rond. De mensen die hier werken zijn heel aardig en komen allemaal uit omringende dorpjes (dus met dit project wordt ook veel werkgelegenheid geboden). Wij verblijven in het gastenverblijf, dat bestaat uit een keuken en een grote woonkamer, heel gezellig. We hebben een paar meter verderop een 2persoonskamer en een gat in de grond als wc en een koude douche(wel heel netjes allemaal). Het valt op dat het hele terrein heel netjes is en heel lekker ruikt.
Zoals we al eens hebben uitgelegd is de filosofie van het project om Afrikaanse, westerse en homeopathische geneeskunde onder 1 dak te brengen en te laten samenwerken. Ze zetten ook allemaal projecten op, zoals Microcredit (kleine leningen verlenen zodat mensen een bedrijf kunnen starten), een kleuterschool en een weesproject. Aan dat weesproject doen wij voornamelijk mee: we zijn donderdag en vrijdag met de auto allemaal kleine dorpsschooltjes langsgegaan om aan de allerarmste weeskinderen een deken uit te delen (het is hier nu winter en het kan ‘s nachts rond de 5 graden zijn terwijl de meeste mensen geen dekens hebben). Heel speciaal om te doen, ookal krijgen wij natuurlijk een beetje een vervelend gevoel bij alle bedankjes aan ons adres terwijl wij Mary (een Malawiaanse die het project coordineert) alleen maar helpen. Dat ‘koloniale’ zit er toch diep in hier…
Verder is er op iedere dorpsschool een ‘trainee’, meestal een vrouw van een jaar of 18 die kleuterleidster wordt en de leiding heeft over het weesproject in dat dorp. Die trainees krijgen eens in de zoveel tijd een cursusweek op het centrum, en wij mogen een tweedaagse medische basiscursus voor hen opzetten, om ze te leren wanneer ze wel en niet met een kind naar het ziekenhuis moeten, hoe ze ORS zelf kunnen maken enz. Heel erg leuk om zelf zo’n mini-projectje te mogen opzetten.
Over een week of 2 wordt er ook een 2ehands markt gehouden waaraan wij mogen meehelpen. De winst komt ten goede aan het weesproject. Leuk om energie in te steken, maar ook leuk omdat we zelf nog best veel afgedragen kleren hebben die we wilden achterlaten, zo krijgen ze een extra goed doel.
Op het centrum hebben we geen bereik met +2659387397 dus da’s jammer. We hebben wel bereik met +2658513295, maar helaas kunnen we daarmee alleen sms’jes versturen en niet ontvangen. Op dat nummer kunnen we echter wel gebeld worden, en sms’jes op het 1e nummer lezen we eens in de 5 dagen wel (dan rijdt er wel een auto door een gebied met bereik zodat we de telefoon mee kunnen geven en sms’jes kunnen lezen als ie terug is). Allemaal lekker omslachtig maar ach. Email lezen we ongeveer eens in de 2 weken, dus voor dringende dingen kun je beter bellen.
Heel veel groetjes, we proberen wat foto’s op de site te zetten.
Daan en Willemijn
Ps. Vaders: fijne vaderdag
Pps: Peter: gefeliciteerd met je examen!
posted by Daan&Willemijn @ 12:16
<< Home