een heel apart gevoel van binnen

Jambo!!
Zaterdagmorgen toen we wakker werden regende het pijpenstelen! Lekker Afrikaans dus....
Gelukkig was het wel lekker zweterig warm, altijd fijn! Zaterdag zijn we naar het weeshuis Boona Baana geweest. Dat was een stukje uit het centrum, dus pakte we de taxi. Het ging steeds harder regenen, en Sinza Mori, de wijk waar het weeshuis ligt, was veranderd in een rivier van 20 cm diep! Allemaal boomstammen en blokken hout op de weg, minibussen die vast kwamen te zitten, en, dat lazen we vandaag in de krant, zijn er behoorlijk wat mensen dakloos geworden door de regen. Behoorlijk rot dus. Vreemd, Tanzania zit nog middenin het regenseizoen, terwijl de regen in Malawi al 3 maanden geleden gestopt is.
het weeshuis, het Boona Baana Centre, wordt gerund door Brooke (een Amerikaanse) en Marco (een Chileen). Ze hebben 2 houseparents in dienst. Hele aardige mensen. We hebben dus eerst een beetje kennis gemaakt met de kinderen. Er wonen 10 kinderen in het weeshuis. Het eerste wat ons opviel, is dat de kinderen geen aandacht tekort komen. Ze spelen leuk samen, zijn beleefd, af en toe wat geruzie. Dus hele normale kinderen! Heel goed om dat te zien. We vroegen of we nog wat konden kopen, maar eigenlijk hebben ze de meeste dingen wel. Dus hebben we besloten om zondag met ze te gaan zwemmen!

Zondagochtend wilden we even door Dar es Salaam gaan lopen, beetje
rondkijken enzo. Ook wilde Willemijn nog een paar shirtjes omdat je op
safari moet rekenen op 2 per dag. Maar gelukkig hebben wij allebei een
fenomenaal gevoel voor richting, en zo liepen we ineens in en straat
die NNNNNIET-OP-DE-KAARRRRT stond, maar ok. Een heleboel hoge bomen,
struiken waar allemaal ooievaars, reigers en pauwen in zaten, en
gazonnetjes waar we een groene slang in zagen wegkruipen. Na een
tijdje vonden we de bewoonde wereld weer; erg leuk om zo je eigen
safari te ontwerpen!
We hadden behoorlijk honger van die enorm spannende adventure, en dus
gingen we op zoek naar een restaurant. Het probleem in restaurants hier is helaas dat
ze je vaak bedonderen met de rekening. Ze doen het misschien niet
altijd expres, maar er klopt nooit wat van. Nu had de chef het
verkeerde broodje gemaakt, en de rekening was 2000 shilling te hoog.
Dat is nog geen 2 euro, maar voor hier is dat een flink bedrag. Erg
vervelend vind ik (D). In Malawi hoef je gewoon niet bang te zijn dat
dat gebeurt, hier moet je alles natellen enzo.
Daarna zijn we weer naar het weeshuis gegaan om met de kinderen te
gaan zwemmen in een zwembad. Het klinkt misschien een beetje raar om
dat te doen in een stad die aan de zee ligt, maar vooral voor de
kleintjes is dat veel veiliger en leuker. Marco en Brooke, de
eigenaars, gingen niet mee, dus gingen we met 14 koters, de
house-parents (die in het weeshuis wonen) en hun oudere zoon in een 4
wheel drive naar het zwembad.
Onderweg hoorden we dat ons tripje eigenlijk een soort onderbreking
van het kinderfeestje van de buren was, waar ze eigenlijk de hele dag
zouden blijven. Dat voelde dus een beetje alsof we een vrij overbodig
kado hadden gegeven, maar de houseparents verzekerden ons van niet. De
kinders vermaakten zich prima, en toen ze op de terugweg Willemijns
digitale camera en mijn zonnebril ontdekten, was het helemaal feest.
Het is natuurlijk best interessant als je op een knopje drukt en je
kunt daarna je eigen foto terugzien.
Aan de ene kant was het niet zo leuk dat dit tripje eigenlijk
overbodig was, maar aan de andere kant zegt dat heel veel over het
weeshuis waar ze in wonen. Ze komen echt niets te kort, en dat is heel
uitzonderlijk.
Nadat de kinderen allemaal weer terugwaren naar hun feestje, hebben we
nog even met Brooke en Marco gepraat. Ook hun jongste pleegkind was
bij hun gebleven, een behoorlijk triest verhaal: haar moeder heeft
haar vader met een mes doodgestoken en die zit dus nu in de
gevangenis. In Tanzania is er maar 1 straf voor moord: de strop.
Gelukkig wordt het praktisch nooit uitgevoerd, maar dat meiske ziet
haar moeder nooit meer terug.
Ze zetten ons af bij Ingiti, een super lekker Indiaas restaurant.
Echt, zo lekker heb ik nog nooit Indiaas gegeten!
Vanmorgen nog wat zaakjes geregeld, en nog even een heel mooi wit
katoenen overhemd gekocth voor anderhalve euro, en nu dus even
internetten.
Morgen waarschijnlijk naar Zanzibar (ookal zijn we niet helemaal
overtuigd van het weer), en dan zondag naar Arusha om een safari te
regelen. Mooie plannen allemaal!
De groeten en tot ziens allemaal!
ps. 2 nieuwe albums op de site (13 en 14 geloof ik)

haven van de vrede (dar es salaam)

hela hola!
Vanmorgen hebben we eerst 'heerlijk' ontbeten in het fijne Jambo Inn...not...Het bij de prijs inbegrepen ontbijt is zo drakerig weinig (2 droge boterhammen met een halve theelepel boter en een halve theelepel gore namaak jam) zodat de meeste mensen wel een betaald ontbijt zullen bestellen. Maar deze 2 ' gierige' Hooolanders doen dat dus ff niet. Die hele Jambo Inn is er op uit om zo veel mogelijk geld te verdienen voor crappy shit (gore kamers, geen warm water terwijl het wel beloofd wordt, geen fatsoenlijke sloten etc, etc). No, thank you! Al moet wel gezegd worden dat het restaurant 's avonds erg lekker eten heeft. Dar es Salaam ligt aan de kust, en dat betekent VEEL VERSE VIS, en daar maak je deze twee Rotterdammers natuurlijk wel blij mee!
Dus na dit maagvullende ontbijt pakten wij onze spreekwoordelijke biezen om naar Econo Lodge 200 meter verderop te verhuizen. De kamer ziet er veel beter uit, de douche is om U tegen te zeggen (een flinke straal warm of koud water ipv een pisstraal alleen koud water), de mensen zijn vriendelijker, en het is ook nog eens 9 dollar goedkoper per nacht! Prima de prima dus!
Daarna gaan we even fatsoenlijk eten bij Chef's Pride. We bestellen 2 sandwiches, en die zijn LEKKER!jammie! En het leuke van Dar is dat ze hier overal verse fruitsapjes hebben van echt alle soorten fruit, voor 40 eurocent! Daarna lopen we naar de vismarkt, want dat lijkt ons wel wat. Heel leuk om te zien, en we kunnen het niet laten om 'wat' (1 kg, om precies te zijn..;).. verse King Prawns te kopen. Voor wat shillings extra worden ze ook nog schoongemaakt en gebakken, en ze zijn verrukkelijk! (loopt het water jullie al in de mond??!). Op de weg terug van de vismarkt naar het centrum kopen we nog verse sinaasappels en een schoongemaakte ananas, dat fruit hier is zo lekker en zo spotgoedkoop! Dus aan vitamientjes geen tekort hiero!
Tot nu toe vinden we Dar echt een leuke stad. Het is een echte wereldstad. Natuurlijk willen wel heel veel mensen iets aan ons verkopen, een ritje naar zanzibar of een safari voor ons regelen, maar dat is ook logisch. En zolang je er maar een beetje de lol van in blijft zien, een praatje met de verkopers maakt en je geduld een beetje bewaart (en ze ook normaal als mensen behandelt, wat nogal veel toeristen vergeten hier), dat is er helemaal nix aan de hand! De mensen zijn hier over het algemeen heel vriendelijk en beleefd; zo vinden ze het niet leuk als je bijvoorbeeld aan iemand de weg vraagt zonder eerst te vragen hoe het met hem of haar gaat. En als je interesse hebt in de mensen en hun cultuur, dan is dit echt een leuke stad! Ik lijk wel de reclamevrouw voor Dar es Salaam! Het leuke is ook dat hier zoveel culturen wonen, echt alles loopt door elkaar heen. Het enige waar we nog even aan moeten wennen is de benauwde atmosfeer hier. Het is heel benauwd en warm en vaak een beetje grijs.
Oja, er staan weer nieuwe foto's op!
doeg!
W en D

Dar es Shoarma

Hoi lieve mensen, alles goed?
Hier wel ok, we zijn nu in Dar esSalaam na een lange maar leuke treinreis. We waren om half 1 klaar met internetten en spullen pakken gisteren, en twijfelden of we wel of niet naar het station moesten gaan aangezien onze trein om half 3-3u zou gaan. Gelukkig zijn we meteen gegaan want om 13.30 reed onze trein toch echt lekker (inclusief deze 2 rakkers) het station uit! We hebben geen reisgenoten meer kunnen vinden maar achteraf was dat ook wel weer relaxed: geen rokers, lekker veilig en rustig. De trein stopte echter om de 10 minutenen ging tussen door ook niet bepaald hard. De nacht was erg onrustig omdat ons treinstel een soort remprobleem had waardoor ie enorm schokte bij iedere rem-actie. Lekker slapen was er dus niet bij! Het eten zou volgens de Lonely Planet (en de Bradt Travelguide, we hebben beide) prima zijn, maar helaas: de kip smaakte naar z\ure haring, het vlees was half zwoerd en bij het ontbijt kregen we het altijd lekkere gebakken levertje! Ach ja, gelukkig hadden we wat mandarijntjes en cashewnoten gekocht. De trein waar we in zaten was echt gaaf: alsof we 100 jaar teruggingen in de tijd. Rookwolken uit de lokomotief, volgepakte 3e klas en de Mzungu's in de 1e klas. Ach ja, er was genoeg te zien uit het raampje! Dus konden we lekker veel foto's maken! slapen was er dus niet heel veel bij deze nacht. Vanmorgen zagen we ineens giraffen, zebra's, wildebeests, impala's en waarschijnlijk een soort maraboe aan ons treinraampje voorbij lopen/rennen!!! dat was echt heel gaaf!!
Na 24 uur (en 850 km, dat is dus inderdaad bijna net zo snel als het licht.....) waren we eindelijk in Dar es shoarma. Wow, die stad is groot! Heel anders dan alle steden in Malawi.Dus dat wordt nog wel even wennen.Maar goed, het is wel weer wat anders! we zijn benieuwd! De taxi chauffeur had ons al gevonden voordat we uitgestapt waren, zoals gewoonlijk.Hij vroeg 10000 shilling, (das ongeveer 8 euro), maar daan de onderhandelaar maakte er natuurlijk weer een cheapie cheapie discount price twv 5000 shilling van!! We kwamen aan bij Jambo inn, dat volgens de lonely planet wel prima zou zijn.Maar dat vonden wij dus ff niet, vooral omdat de eigenaar zei dat HEEL dar es salaam volgeboekt was,en dat hij toevallig alleen nog maar de suite met airco a 25 dollar over had.De draak! Maar goed, we waren moe, hadden honger, dus vooruit dan maar.We zijn net wel even een ander hotel gaan checken, veel mooier en maar 16 dollar,dus dat wordt verkassen morgen. Het eten is wel erg lekker hier.
Waarschijnlijk gaan we morgen of overmorgen naar het boona baana centre, een weeshuis in dar es salaam.Maar nu gaan we eerst even onze afrikaanse hongerbuikjes vullen en dan lekker tukken.....
morgen zetten we er nieuwe foto's op!
x
W$D

karibuni tanzania

Yep! we ziijn in tanzania!karibu!
Gisteren zijn we rond half acht vertrokken vanuit mzuzu vertrokken met onze zo dierbare minibus. Dit keer was er een vrouw als conducteur en ze was behoorlijk irritant. Maar goed, alles went...
Rond 12 uur kwamen we bij een road block, dat is een politiepost onderweg, en als ze er zin in hebben, kunnen ze je het leven zuur maken. Dat deden ze dus ook een beetje. Er mogen officieel 'maar' 18 mensen in een minibus, en er zaten er 20 in. Dat betekent dus een boete voor de chauffeur en conducteur. Je zou dus denken: ' boete betalen, en daar gaan we weer!' Maar Malawi zou Malawi niet zijn als er eerst even flink over gediscusieerd moest worden met een stuk of 10 mensen. Dus een uur later konden we weer verder. Toen we in Karonga (de laatste stad in malawi voor Tanzania) aankwamen, bleek dat de minibus meneer geen zin meer had om tot de grens te rijden, dus moesten we in een andere minibus. Ook prima. Karonga schijnt een beetje een opstandig stadje te zijn, en dat was ook wel te merken in de minibus. Oja, we hebben een nieuw record 'mensen in een minibus' gehaald: van 24 naar 29 mensen!!! Yes!! In een minibus kun je dus ook gemakkelijk staan! Na een tijdje kwamen we weer bij een roadblock, maar dit keer konden we gewoon doorrijden......
Na een uurtje waren we bij de grens. Eerst moesten we ons 'uitschrijven' voor malawi. Dus wij een formuliertje invullen. Bleek dat we ook het stukje hadden ingevuld dat de douane meneer moest invullen! OJEETJE, WAT Nu!! Die meneer deed echt even moeilijk: 'kunnen jullie niet lezen??' en blablabla. Dus wij zeiden dat we ook wel een nieuw formuliertje konden invullen, maar dat was ook niet goed. Na een tijdje zag hij het toch maar door de vingers. Na nog wat gedoe, was het eindelijk prima. Zolang je maar heel vriendelijk blijft, worden ze vanzelf wel milder. Toen moesten we naar de Tanzania grens. We moesten daar nog eerst een visum kopen a 50 us dollar pp (beetje erg duur, maar goed).Verder was de man heel aardig.
Dichtbij de grens hebben we eerst even wat gegeten (ugali; is het zelfde als nsima). Daarna hebben we de minibus naar Mbeya gepakt. Mbeya ligt 120 km van de grens. Dat was een erg lange rit. We stopten echt overal, en er kwamen steeds meer mensen in. Op het laatst hingen er zelfs mensen buiten! 3 uur later waren we eindelijk in Mbeya.

We vonden meteen een taxi (of eerder: de taxidriver vond ons door de
minibus in te stappen) en voor 2.5 euro bracht ie ons naar het Mbeya
Peak hotel. Een basic hotel, maar wel schoon en niet te duur.
Mbeya-by-night deed Daan heel erg aan Izmir (Turkije) denken, een
beetje een luguber sfeertje maar toch veel mensen op straat. De sfeer
overdag is trouwens heel anders; eerder Frans! Na een heerlijke douche
(warm dit keer, dat is echt een unicum en heel welkom na een lange
reis) zijn we in het 'gezellige' restaurant gaan eten (tl-licht, geen
muziek zodat je de smekgeluiden van je buurman nog beter hoort):
Tilapia(vis) en Beef Stroganoff. De Tilapia is wel even wat anders dan
in Nederland: lekker! Hij wordt gebakken en de afrikanen doen niet
moeilijk over graten, vinnen of hoofden, ze eten het gewoon allemaal
op! Zover als vissenhoofden ben ik niet gegaan maar de rest was toch
redelijk op!
Mbeya ligt op 1800m dus koelt het flink af, en wij dachten dat er dus
ook geen muggen zouden zijn. Er hing ook geen muskietennet in de
kamer. Niets is minder waar. Om 2u was de score 2 voor Daan en 6 voor
Willemijn, dus toch maar het net opgehangen. Gelukkig is hier niet
veel Malaria door de hoogte, maar toch is het vervelend.
Vanmorgen op zoek naar het Tazara (trein) booking office. Helaas:
niemand weet waar het ligt, ookal wonen ze tegenover de plek wara het
tot een jaar geleden heeft gelegen. Zowiezo doet iedereen alsof ze
nergens iets vanaf weten! Toch maar de taxi naar t treinstation
gepakt, daar hoorden we dat de trein vandaag om half 3 vertrekt:
ideaal dus! We konden kiezen tussen de Express trein en de Normale
trein. Bijna even duur en de express is iets sneller maar de normale
komt door een wildpark tijdens daglicht: leuk dus! Als je samen wil
reizen moet je een hele coupe afhuren dus dat moest maar. Een 24-uur
treinreis in een eersteklas prive-coupe is trouwens net zo duur als
een 2-uurs treinreis in een drukke 2e klas in Nederland dus alles is
relatief. Als we nog 2 mensen vinden die we denken te kunnen
vertrouwen delen we de coupe met hun, anders niet ivm veiligheid.
We zitten nu dus even te internetten om de tijd te doden en even wat
achertstallig email-onderhoud te plegen. Ook leuk om even wat mensen
(Bram, Koen, Simon, Moon) op MSN te spreken. Erg raar dat het kan, zo ver
van hier en toch gewoon kunnen kletsen. leuk! Internet is trouwens
super goedkoop hier (40 e ct per uur!) en van iedere 10 winkels zijn
er 5 internetcafe's. De vooruitgang heeft hier iets meer toegeslagen
dan in Malawi. Toch zijn de mensen net zo arm, maar deze stad lijkt
een stuk meer verwesterd dan we tot nu toe hebben gezien.
We gaan dus naar Dar es Salaam, daar wat donatiegeld uitgeven voor een
weeshuis/-project en dan ofwel eerst naar Zanzibar en dan naar Arusha
voor een safari, of andersom. We zullen wel zien wat het handigste is.
Nou, de groetjes maar weer en tot ziens!
Hakuna Matata! (Take it easy!)
Daan en Willemijn
ps. album 10 en 11 staan sinds 2 dagen op de fotosite. Don't get jealous!

Morgen emigreren!

Hoi allemaal, Muli Wuli?

Toen we na het typen van ons vorige berichtje over straat liepen op zoek naar een minibus, kwamen we Jerome en Axelle (2 fransen die we in Lilongwe hadden leren kennen) tegen. We vroegen hoe het met ze ging en hij zei ‘niet zo goed’. Dat kon wel kloppen want hun gezichten zaten onder de schrammen en snijwonden. Ze wilden de dag ervoor met een taxi naar Nyika National Park, en vlak nadat ze vertrokken waren is de driver in slaap gevallen en tegen een boom gereden. Dood. Zij hebben geen ernstige verwondingen maar zijn zich natuurlijk helemaal kapot geschrokken. Omdat ze de dokters in Mzuzu Hospital niet helemaal vertrouwden vroegen ze ons om ze nog even een second opinion te geven, maar buiten wat gekneusde ribben, een hoofdwond en een heleboel schrammen hebben ze enorm veel geluk gehad; 1 meter meer naar links en het had heel anders kunnen aflopen (niet dat dit een goede afloop is).

Daarna zijn we naar Chinteche gegaan, een lodge genaamd Flametree. Het was de hele rit regenachtig, erg klote voor de mensen die in de laadbak van de pickup zaten. Wij, echter, zaten voorin bij de driver. Dikke Prima de Prima en lekker droog! Flametree was een erg mooie plek, maar helaas heeft het 24u aan een stuk geregend. Beetje jammer als je op een van de mooiste plekjes op aarde zit, maar goed. Na 2 dagen grijs weer in een mooie maar toch redelijk dure lodge zijn we maar met de minibus naar Nkhata Bay teruggegaan. We hebben namelijk het plannetje opgevat om eerst naar Tanzania te gaan ipv Likoma Island (Bounty eilandje in Lake Malawi), en dan 2 weken later met het project van Eva demaya te beginnen. Dit alles omdat je voor Likoma vast zit aan Ferry vertrektijden, en die waren ongunstig: verplicht 5 dagen op het eiland (balen zeg..) en dan zouden we volgende week zondag op het vaste land terug zijn en meteen door moeten naar het project. Plus het feit dat het nu nog laagseizoen is voor safari;s, en topdrukte als we na het project zouden gaan (veel duurder dus). We hebben John (van Eva Demaya) gebeld, en hij vond het prima als we wat later zouden starten. We spraken af dat we de volgende dag, vandaag dus, bij hem langs zouden komen in Mzuzu. Hij woont namelijk in de stad om alle administratieve zaken te regelen en om geld te verdienen met kleine handeltjes (cd’s branden e.d.), en zijn vrouw Jacqueline woont op het project (2u rijden) en komt hem regelmatig opzoeken.

Mayoka was toch wel erg goed bevallen de vorige keer met Jeremaya, het was inderdaad erg leuk om er weer terug te zijn: lekker gegeten, gelachen en er was ook nog live afrikaanse muziek plus dansen. Zelfs nog wat salsa gedanst, en ookal dachten wij dat het enorm slecht ging, waren er toch best veel mensen onder de indruk. Een van de eigenaars (Garry, een totaal homofiele blanke zimbabwaan, echt grappig) was alleen een beetje verdrietig want zijn beste vriend was deze week overleden. De driver van die 2 fransen dus. Ook bleek dat de eigenaresse van Flametree in Chinteche weer familie was van die driver. En John heeft op de een of andere manier ook nog die Fransen leren kennen. It’s a small world.

Vanochtend zijn we met een ‘taxi’ (=gare blauwe pickup) naar het dorp gereden, een beetje te ver en steil om dat met onze tassen te doen. De driver wilde ons 500 kwacha extra aftroggelen omdat hij 15 minuten op ons had moeten wachten. Daar waren wij niet van gediend, zeker omdat we al teveel betaalden voor die taxirit, en ook omdat we in Malawi zijn: het land waar alles jaaaaren duurt. Ach ja, als iemands blikken konden doden waren het die van Willemijn, dus de driver hield al vlot zijn waffeltje. Toen we in het dorp waren wilde hij ons wel naar Mzuzu brengen, voor 6000 kwacha (ter vergelijk: met de minibus kost het 250 kwacha pp, bijna 2 euro). Toen we hem weer wat woeste blikken toewierpen en dreigden uit te stappen was hij ook wel bereid om het voor 500 kwacha (voor ons samen) te doen. Wel achterin een pickup, maar we zaten redelijk royaal en we vertrokken meteen. Prima dus! In Mzuzu zijn we naar Johns huis gegaan, een oude bungalow, heel mooi en sfeervol. John is een leuke vent, hij is Iers maar spreekt behoorlijk goed Nederlands (met af en toe een woordje engels er tussen). Hij houdt ook erg van fotografie en heeft hier een paar schitterende foto’s op A3 formaat hangen, echt prachtig. We mogen vannacht bij hem logeren en vertrekken morgenochtend dan per minibus naar Karonga, en dan naar de grens. Het eerste stadje voorbij de grens is Mbeya, en daarvandaan gaat er een goede trein (de TaZaRa, tanzania-zambia-railways) naar Dar es Salaam, de hoofdstad van Tanzania. De treinrit schijnt erg leuk te zijn omdat je overdag door een wildlife park komt en dus de dieren kunt zien. We moeten wel een 4 persoons coupe afhuren als je samen in hetzelfde treinstel wil zitten want mannen en vrouwen moeten apart. Dat geeft niks, dan kun je gewoon de deur afsluiten met een slotje en hoeven we niet bang te zijn voor diefstal (‘niet’ is misschien wat overdreven, ‘wat minder’ dan…). In Dar es Salaam (dat Haven van Vrede betekent) blijven we dan een paar nachten en dan gaan we ofwel eerst naar Zanzibar, het eiland voor de kust, of eerst naar Arusha in het noorden om van daar uit een safari van een dag of 4-5 te regelen. We willen in ieder geval 1 dag in de Ngorongoro krater en minstens 2 dagen in Serengeti National Park zijn. Ik ben benieuwd, maar het zal wel erg gaaf zijn. Wel redelijk duur maar ach: hoe vaak krijgen we deze kans nog. Het geld vergeet je binnen een maand, de herinnering blijft hopelijk je hele leven. Genoeg filosofisch gezwets nu.

Als het lukt willen we vanavond proberen wat foto’s op de site te zetten, maar we weten nog niet of dat lukt aangezien we deze blog offline schrijven om kosten te besparen (internet in Afrika is vreselijk traag en duur). Hopelijk lukt het, ik denk van wel.

Oja: waarschijnlijk doen onze Malawiaanse telefoonnummers het niet in Tanzania, maar onze Nederlandse simkaarten zouden het wel moeten doen (Malawi is te klein om deals mee te sluiten, Tanzania is interessanter voor Orange).

Mensen: de groeten en tot mails!

Ps. Peter: heel veel succes met je examens! Jammer dat we er niet zijn om je af te leiden ;)

YEWO!!

HOi lieve mensen!Eindelijk weer even in de electrowereld...dus weer eens internet! We hebben weer een hoop meegemaakt de afgelopen week.Afgelopen zondag en maandag zijn we met Jeremaya in Nkata Bay geweest. Hij kon een auto lenen van een vriend, dus dat was erg relaxed! Daan heeft het grootste stuk gereden, ging erg goed. We kwamen 's avonds aan in Mayoka Village. Echt een supermooie plek, en het water was zo helder. De hele logde was in de rotsen gebouwd. En de bar was super! Het was dus erg gezellig, (vooral omdat de gin zo goedkoop was....;-)..). We hadden het fantastische idee om naar de disco in town te gaan, maar toen we daar aankwamen, was die helaas dicht...:-(...Dus wij weer terug naar de bar. Die was eigenlijk al gesloten, maar we konden de barman (canon of zoiets) overhalen de bar weer open te gooien. Daarna werd het nog gezelliger, zeker toen canon gratis shotjes wodka ging weggeven! Van de rest van de nacht is niet heel veel blijven hangen, behalve dat we maandag alle drie met een van de grootste katers van ons leven wakker werden....dus de rest van de dag hebben we op het strand gelegen, ook niet verkeerd...
Dinsdag ging Jeremaya terug naar lilongwe, dat betekende dus afscheid nemen. Was niet erg gemakkelijk, want hij is echt een hele goede vriend geworden van ons allebei. Maar we gaan hem en zijn vriendin zeker opzoeken in Engeland.
Dinsdag zijn we zelf naar Chitimba gereisd, per minibus natuurlijk.. Ook weer een mooie plek, echt in de bergen en aan het meer. Alleen de eigenaar van de lodge was een beetje een agressieve popie jopie, maar goed. IN chitimba beach waren ook mervi (een fins meisje) en Kevin (een amerikaanse jongen) die vrijwilligerswerk doen als verpleegster/verpleger in livingstonia (dat is een dorpje in de bergen, 18 km van Chitimba). Omdat het een erg cristelijk dorpje is, mag er geen alcohol gedronken worden. Dus zij hadden wel zin om een avond door te zakken. Wij hadden eigenlijk zin in eindelijk een beetje een rustige avond, maar blijkbaar zijn we te snel over te halen....Dus weer aan de gin/bier...Mervi was al erg snel behoorlijk zat. Toen wij naar bed gingen, wilde zij nog even op het strand blijven zitten. De dag erna hoorden we van Kevin dat ze 3 uur later zeiknat hun kamer binnen was gekomen. Bleek dat ze een aantal vissers had ontmoet en daarna de weg kwijt was geraakt en in een of andere rivier was gevallen, met digitale camera en al....Erg mooi verhaal natuurlijk. Daar kwam ook nog eens bij dat ze haar schoenen kwijt was geraakt...Ze schaamde zich rot, maar wij vonden het natuurlijk een prachtig verhaal. Die dag hebben we natuurlijk weer niet al te veel uitgevoerd.
De dag erna zijn we met z'n vieren gaan wandelen naar Livingstonia, een dorpje dat ter nagedachtenis aan David Livingstone (een blanke ontdekkingsreiziger die de slavernij heeft proberen af te schaffen) is gebouwd, bovenop een berg. Om er te komen moet je 20 km wandelen, steil bergop, over een weg met 21 haarspeldbochten. 'Gelukkig' kan je ook afsnijdingen nemen (dan win je 2 minuten maar moet je 5 minuten op adem komen), maar het uitzicht is werkelijk schitterend. Helaas zitten we nu in een schijt internet cafe waardoor foto's uploaden niet mogelijk is, maar we zullen het omschrijven: heel hoog, je kijkt een vallei in met in de verte het meer, en nog verderop de kustlijn van Tanzania.
De trip was enorm zwaar: in de volle zon, steil bergop. Echt waar, 4u lang druipt het zweet van je gezicht alsof er iemand een sproeier op je hoofd heeft gezet.
Op 3/4 van de trip zijn de Manchewe Falls, maar helaas kwam er een irritant ventje met ons meelopen die ons probeerde geld af te troggelen (het zou de waterval van het dorp en niet van het publiek zijn, hij zou het geld voor een school gebruiken waarvan hij de eigenaar was... een jochie van 17 ofzo!) Normaal lopen we dan gewoon door met een glimlach en doen we alsof we het niet begrijpen maar we hadden echt de keus: of weglopen, of de hele tijd met hem op onze hielen (en misschien zn vrienden) naar die stomme waterval. Betalen was geen optie, dan blijft ie dat truukje doen voor de volgende Mzungu's. We zijn dus omgedraaid en weggegaan... te moe.
Toen we eindelijk in Livingstonia waren kwamen we bij het huis waar Mervi slaapt; ze is de huis-oppas van een blanke dokter die er nu niet is. Niet normaal hoe mooi: echt zo'n engels koloniaal landhuis op de rand van de vallei. Schitterend gewoon, alsof de tijd had stilgestaan. Samen nog even door het dorpje gelopen, leuk om te zien maar niet heel bijzonder. Nog een museum gezien dat sinds 1970 niet meer vernieuwd is (handgetypte papiertjes, niet te lezen door het vergeelde papier), en een mevrouw die wilde weten of we getrouwd waren (willemijn zei 'ja'), en toen ging checken in het gastenboek of we wel dezelfde achternamen hadden... nee dus. Echt lachen, dit is zo'n ouderwets plekje, voor vrouwen was het tot een paar jaar geleden letterlijk illegaal om een broek te dragen, en Mervi en Kevin mogen niet bij elkaar in 1 huis slapen omdat ze niet getrouwd zijn.
Na het (lekkere) eten zijn we om 8u naar bed gegaan, doodop van de wandeling. Vanmorgen om 5u opgestaan, maar in plaats van de mooiste zonsopgang van Malawi (die ons beloofd was) regende het! Balen!
Gelukkig stopte het snel, maar eenmaal onderweg begon het weer te zeiken... fijn op die glibberige wegen. Gelukkig werden we na 2u lopen opgepikt door 2 schotse priesters die hier waren omdat hun kerk een paar missieposten ondersteunen. Dat werkt trouwens wel. Je kunt het verschil tussen het ziekenhuis van Livingstonia en Lilongwe echt heeeeel goed zien: geen kakkerlakken, geen mensen op het balkon, geen driedubbele bed-bezetting, enz. We kregen een lift naar beneden, maar toen bleek dat ze door reden naar Mzuzu! Na wat complimentjes over het goede werk van de kerk waren ze wel bereid om samen met ons de tassen die we hadden achter gelaten op te halen en ons mee te nemen tot Mzuzu in hun hele relaxte 4-wheel-drive. Dikke Prima dus! En die kerels waren best cool. Tenminste, als je hun Schots kon verstaan!
Nu dus in Mzuzu, dalijk met de chickenbus naar Chinteche, schijnt heel mooi en relaxt te zijn. Maandag willen we met de Ferry (Ilala) naar Likoma Island, als die tenminste gaat: we hoorden gister dat er een gat in de bodem zit, dus dat kon nog wel eens lastig worden. We zullen zien. We weten niet wanneer we weer internet hebben (in ieder geval volgend weekend), maar sms zou wel moeten werken.
Heel leuk om jullie berichtjes en mailtjes te lezen.
heel veel groetjes en tot spreeks!
D&W

Tsalani bwino, Lilongwe!

Moni!
Gistermiddag zijn we dus met zn drieen naar het weeshuis geweest. De kids waren echt ontzettend lief en heel erg aanhankelijk. het speelterrein is gewoon een stuk beton, zonder speelgoed. Erg saai en verdrietig natuurlijk. Ze wilden allemaal opgepakt worden, wat wij natuurlijk erg leuk vonden. Het liefst zou je ze mee naar huis nemen, zo lief.... Alleen merk je wel dat deze kinderen een vreselijk tekort aan aandacht hebben. Maar de zusters (dit zijn vrijwilligers uit de omgeving en nonnen) zijn heel lief voor de kinderen, en dat is wel heel goed om te zien. We hebben dus eerst een tijdje geknuffeld en gespeeld met de kinderen. Er waren veel peuters waaraan je kon merken dat ze echt beschadigd zijn. Sommigen storten zich meteen in de armen van vreemdelingen (wij dus), en anderen komen haast autistisch over. Moeilijk om te zien. Daarna hebben we het speelgoed en eten gegeven. Daar waren ze heel blij mee! Fijn om namens de mensen in nederland zoiets moois te kunnen doen. We willen waarschijnlijk nog meer donatiegeld aan bv weeshuizen uitgeven (in de vorm van speelgoed, eten ed), omdat we het idee hebben dat we zo meer kunnen doen in plaats van een paar honderd steriele handschoenen kopen voor 500 euro die binnen een paar dagen weer op zijn. we'll see.
Daarna hadden we dus wel zin in een hapje en een drankje, dus gingen we bij Delhi Barbar lekker indiaas eten, erg geslaagd. Natuurlijk wilde willemijn als enige medium hot, terwijl Jeremaya en ik mild kozen. Gevolg: brandende mond, maar ik moet zeggen dat willemijn al aardig integreert qua pittig voedsel!
Na het restaurant naar een lokale Bottlestore gegaan, Peter, een vriend van Jeremaya opgepikt en door naar Alexzanders Bar. Lekker gepoold, alleen toen Albert (de driver van MARS bij wie we zondag hadden gegeten) met zn vrienden kwam aanzetten werd de sfeer wat minder. Ze waren allemaal ladderzat, wilden niet meebetalen aan de drankjes en praatten heel veel en vooral heel hard, zonder te luisteren. Een behoorlijke teleurstelling dus. Zij wilden weer weg, naar een goedkope bottlestore, en wij ook wel, maar we hadden geen zin om met hun mee te gaan, zeker aangezien ze ook nog dronken achter het stuur gingen zitten. We probeerden ze voorzichtig af te wimpelen, maar toen ze maar irritant bleven doen was voor ons de maat vol en dachten we: dan maar even wat minder beleefd en subtiel. De boodschap kwam uiteindelijk over, en Albert ging een beetje zielig lopen doen (didn't expect this night to end this way). Voel me wel een beetje schuldig maar we hadden er echt schoon genoeg van en hadden geen zin om onze avond te laten verzieken door een stel dronken pipo's.
Met Jeremaya, Peter en nog een gast die we daar ontmoet hadden naar Chez Ntemba gegaan, een typisch afrikaanse disco. Erg leuk, lekker gedanst en als enige Mzungu's geheel geintegreerd met de afrikaanse medemens. Echt leuk: je kent 3 mensen en binnen een avond ken je de halve disco! Rabson, een co-assistent van Bottom Hospital was er ook nog, leuk mee gepraat. Hij vertelde om 4u snachts dat ie om 8u dienst had. Ik gok zo dat ie niet nuchter was toen ie moest beginnen.
Leuke avond gehad, we verlaten Lilongwe zondag of maandag (hangt van Jeremaya af, die kan misschien een auto lenen) en gaan dan richting Nkhata Bay, het meer opzoeken. Jeremaya komt een paar dagen mee, en dan vliegt hij naar Engeland, naar zn vriendin en kindje.
Internet zal dus weer wat moeizamer worden de komende weken, maar we laten zeker af&toe wat horen!
groetjes en tot mails!

ps. er staan een paar nieuwe foto's op de site, oa van het weeshuis (daar mochten we maar heel kort fotos maken omdat de kinderen daar niet aan moeten wennen. Terecht lijkt ons.)

Laatste dagen in KCH

Hoi mensen, vandaag was onze laatste dag in Kamuzu Central Hospital, maar eerst zullen we wat vertellen over gister.
We zijn gister weer naar het Bottom Hospital gegaan, en de sfeer bevalt ons erg goed. Het was een heel stuk drukker dan gisteren, en het werd helemaal leuk toen we te horen kregen dat we een bevalling mochten leiden als we dat wilden. Natuurlijk wilden we dat, ookal is het natuurlijk wel spannend als je dat nog nooit gedaan hebt. Het duurde even voor de volgende vrouw ging bevallen, en toen er een keizersnede gedaan werd wilden wij dus wel meekijken. Helaas (of gelukkig voor de vrouw) ging de keizersnede op ht laatste moment niet door, en toen we terugkwamen op de zaal waren er alweer 2 vrouwen bevallen (bevallingen die wij hadden mogen doen dus). Het was al bijna half 12 toen een vrouw zover was. Het was haar eerste bevalling, en het kon dus wel iets lastiger zijn dan bij anderen maar ok. We spraken af dat ik (Daan) deze bevalling zou doen, en willemijn die daarna. Ik werd goed geholpen door de zuster, die vertelde me precies wat ik moest doen. Wel lastig dat ik de communicatie met de patient helemaal via die zuster moest doen, spreek nog steeds niet echt vloeiend chichewa. Het hoofdje was helemaal ingedaald en ik kreeg te horen dat je dan het hoofdje naar beneden moet duwen, zodat de nek buigt en het hoofdje naar buiten kan komen. Dit ging allemaal een beetje moeizaam, maar het vorderde toch, zeker toen de zuster de vrouw een stukje insneed met een scheermesje (natuurlijk zonder verdoving). Toen het hoofdje kwam moest ik het eerst naar boven richten (al trekken de zusters hier eerder dan dat ze richten), zodat de schouder naar buiten kon. Daarna weer naar beneden voor de 2e schouder en floep, daar was ie. De navelstreng zat 1x om de nek van het kindje, maar die ging er redelijk gemakkelijk vanaf. Klemmetjes erop, en bij gebrek aan vaders, en aan scharen, sneed de zuster de navelstreng met een scheermesje door (levensgevaarlijk want je snijdt natuurlijk zo in je vingers, daarom wilde ik dat liever niet doen).
Willemijn ontfermde zich over het pasgeboren kindje, dat een moeizame start had (apgar 5), en korte tijd beademd moest worden. Na een beetje zuurstof en warmte ging het allemaal een stuk beter, en werd het een roze wolk van een jankend menneke. Ondertussen was ik nog bezig met het opvangen van de placenta. Allemaal erg nieuw en spannend dus. Het valt ons op dat er helemaal geen enkele aandacht is voor de moeder. Niet voor, niet tijdens en niet na de bevalling. Daarom heb ik een beetje met r gepraat, ze was erg blij om te horen dat het een jongetje was, en toen ik zei dat ie huilde en gezond was prees ze de heer uit volle borst! Na het invullen van wat formulieren vroegen de zusters of ik het kind een naam wilde geven. Hier voelde ik me niet echt prettig bij en zei dus dat het meer een taak van de ouders was. Ik heb ze wel een optie gegeven: Daniel (lekker christelijk, en toch een kleine hint). Ben benieuwd of ze het gebruikt hebben.
Daarna even lekker rustig samen gegeten om alles even te laten bezinken. Erg bijzonder, pasgeboren kindjes maken echt een geluk-hormoon vrij ofzo. We zijn heel erg blij en tevreden met deze stage van 3 weken. We hebben ook nog voor Moon geinformeerd, en ze waren zeer enthousiast. We hebben een email adres van de Nederlands-egyptische gynaecoloog hier, mailen we zeer binnenkort even.

Gisteren nadat we in het ziekenhuis waren geweest, belde Jeremaya om onze afspraak in een weeshuis te bevestigen. Hij heeft contacten in het weeshuis, en het leek ons wel een leuk idee om vandaag daar een kijkje te nemen. Er wonen ongeveer 25 kinderen in het weeshuis, tussen de 6 maanden en 5 jaar.Het schijnt dat die kindjes helemaal geen speelgoed hebben. Dus zijn we gisteren naar de shoprite gegaan en hebben we van het donatiegeld heel wat speelgoed gekocht (barbies, ballen, hoelahoep, autootjes, papier, krijtjes,2 tractortjes) en eten en drinken (melk, chocomelk, aanlenglimonade,bananen, mandarijntjes, rijst, maismeel, macaroni, pindakaas, jam, snoepjes,chips, suiker, voeding voor babies, etc). Was heel leuk om te doen! De mensen in de winkel dachten dat we onze kinderen gingen verwennen.....dus hebben we het maar even uitgelegd. Ze vonden het erg leuk.
Gisterenavond zijn we nog een hele tijd bezig geweest met het maken van 120 kadozakjes (met papier om op te tekenen, krijtjes, mandarijntjes en pinda's) om vandaag aan alle kinderen in het ziekenhuis uit te delen. We dachten dat dat een beter idee zou zijn, dan al het geld aan het ziekenhuis te geven. Nu weet je zeker dat alle kinderen wat krijgen.
Vandaag zijn we om half acht met de taxi naar het ziekenhuis gegaan (iets teveel spullen om met de minibus te gaan...;-)..). Eerst hebben we een boek aan het ziekenhuis gedoneerd (oxford handbook for clinical medicine). Toen zijn we de zakjes gaan uitdelen. Was heel leuk om te doen! Sommige kinderen wisten niet wat hun overkwam en anderen waren meteen heel blij! Bij de ouders was de reactie verschillend: de meeste ouders vonden het heel leuk en waren dankbaar, maar er waren er ook bij die probeerden zo veel mogelijk zakjes te verzamelen. Dat hebben we zo veel mogelijk weten te voorkomen gelukkig. Zoiets is wel een beetje vervelend, maar het gebeurt nu eenmaal. Daarna zijn we zeep en koekjes gaan uitdelen, en tenslotte hebben we nog wat posters opgehangen (dieren op de boerderij, vruchten, leren rekenen etc). Al met al zeer geslaagd, en het doet je zoveel goed om die lachende gezichtjes in zo'n ziekenhuis te zien... Het was wel vreemd toen we weg gingen uit het ziekenhuis, maar we hebben een sterk vermoeden dat we hier in de toekomst nog wel eens terug komen....
Vanmiddag gaan we dus naar het weeshuis om daar de spulletjes af te geven en even wat aandacht aan de kinderen te geven, want daar hebben ze ook ontzettend veel behoefte aan.
Helaas hebben we vandaag geen tijd meer om naar het bottom hospital te gaan,dus kan ik (wil) helaas geen bevalling meer doen. Maar goed, dit is nu evenwat belangrijker, en bevallingen zullen er nog vast wel blijven komen in de toekomst, misschien zelfs tijdens deze reis!
Nogmaals heel erg bedankt voor de donaties, en check de fotosite voor wat nieuwe fotos (album 08, en 3 nieuwe in album Lilongwe).
Groetjes!

Gistermiddag nog meegelopen op de interne, erg interessant: een vrouw met 5 liter urine in haar blaas, een man met een schildklier-abces, een jongen met een enorm groot hart, enz. Erg leerzaam allemaal. De duitse internist (ook gespecialiseerd in gastro-enterologie, tropische geneeskunde en nog 1) kende nog wel een paar aardige artsen ,dus toen wij vroegen wat leuk voor ons zou zijn om vandaag te doen, belde hij een bevriende egyptische arts op die op de obstetrie (verloskunde) in het Bottom hospital (leuke woordspeling) werkt.
Vandaag dus naar dat andere ziekenhuis, een soort dependance. De arts is een enorm aardige gast, en hij spreekt ook nog eens vloeiend nederlands (brabants accent), duits en nog wat talen. Hij heeft ons toegewezen aan een co-assistent (die doen hier namelijk al het werk, de artsen zie je misschien 10 minuten per dag). Bleek ook nog dat we die co gister ontmoet hebben in de kroeg waar we een of andere voetbalwedstrijd hebben gekeken, erg grappig.
We werden rondgeleid over de afdelingen: antenataal (voor de geboorte), delivery room, postnataal, kangaroo-mother zaal (zal ik zo uitleggen), de verpleging voor premature kinderen en de OK. De kangaroo-mother zaal is erg leuk, als kinderen te vroeg geboren worden (prematuur), worden ze ipv in een couveuse, op de borst van de moeder gebonden. De stroom kan namelijk uitvallen, en de moeder gelukkig bijna niet. We kenden het concept nog niet vanuit nederland maar het lijkt ons wel een goed plan.
We zijn vooral op de delivery room geweest, daar is het meest te zien voor ons. Er lagen vanmorgen maar 3 vrouwen, het was bijzonder rustig vandaag. We hadden allebei nog nooit een bevalling van dichtbij gezien, dus toen 1 vrouw bijna zover was waren we erg nieuwsgierig. Helaas was de (ik geloof dat het zo heet) spildraai niet gebeurd, waardoor de baby met het achterhoofd naar de rug van de moeder lag ipv andersom. Daardoor is de hele bedoeling te krap en moest er geknipt worden. En natuurlijk eerst een keer zonder verdoving. De vrouw, die tot dan toe geen kik had gegeven, schreeuwde het natuurlijk uit. Daarna met een vacuum-pomp het kindje gehaald, erg bijzonder om te zien. Die pomp is eigenlijk gewoon een fietspomp aan een glas, lekker primitief. De vrouw had bijna een totaalruptuur (gelukkig bijna, het scheelde niet veel), maar het kindje was een schat van een meiske en ze was gezond. Een behoorlijk indrukwekkende eerste bevalling, voor ons allebei. Daarna moest de 2e vrouw bevallen, en die ging identiek aan de 1e, inclusief knippen en fietspompen. Best heftig allemaal.
Om 12 u is het pauze, en dan nemen ze de ambulance en zetten ze iedereen even thuis af en halen ze weer op om 2u. Ongelooflijk. Vanmiddag zullen we wat foto's proberen te maken, en wat informeren voor de verloskundigen onder ons. Ik gok zo dat ze hier staan te springen om goed getraind personeel, en de sfeer is hier erg relaxed. Vrijdag gaan we waarschijnlijk met die co-assistenten en nog wat mensen van het guesthouse uit, als afscheid zeg maar.
Nou goed, onze internet-tijd zit er weer op. De groeten en tot mails!
D&W

Beh-beh-quu

Hoi lieve mensen, alles goed? Hier in ieder geval wel. We zeiden dat we handschoenen voor de chirurgie-afdeling gingen kopen, maar helaas: in heel Malawi zijn ze niet meer te krijgen. We beginnen een beetje moedeloos te worden van die situatie. Het kan gewoon niet de bedoeling zijn dat vrijwilligers de fouten van de regering goed blijven maken. En dan zijn wij hier maar een paar maanden, we kunnen ons de frustratie van de permanente artsen hier heel goed voorstellen. Ze willen van alles doen, maar er is gewoon helemaal niks, op misschien 5 medicijnen na. Het is gewoon heel erg uitzichtloos. Gelukkig zijn er ook heel veel dingen die het heel erg de moeite waard maken. De lach van kinderen hier doet je zoveel goed, daar kun je echt een dag op teren.
Op zaterdag hadden we dus erg de behoefte om een beetje tijd voor onszelf te nemen. Lekker naar de markt geweest (heel druk, maar wel veel te zien), en daarna zijn we naar de buur-lodge gegaan om te zwemmen. Het zwembad was prima, de witte zakenlieden die er omheen zaten wat minder maar ach, dat mocht de pret niet drukken.
Aangezien wij belang hechten aan een schone keuken en schone borden, hebben wij vorige week een fles afwasmiddel gekocht. Hij was binnen een week op, wat ons al een beetje verbaasde, maar toen die nieuwe fles (zo'n grote) binnen 2 dagen weer bijna leeg was hadden we er toch even genoeg van gehad. Op de een of andere manier zijn Malawianen geobsedeerd door bubbels, en ookal weten ze dat ze eigenlijk zuinig moeten zijn met zulke spullen, komt er denk ik een waas voor hun ogen als ze gaan afwassen of de was doen. Nou goed, we hebben ze vriendelijk doch dringend duidelijk gemaakt dat ze wat zuiniger moeten doen.
Zondag zijn we naar het huis van Albert, de driver van de MARS kliniek, geweest. Hij kwam ons ophalen met zn enorm gare renault-"prehistorique" en er moesten natuurlijk eerst wat biertjes gehaald worden voor onderweg. Zijn zoontje was ook mee, net als z'n buurman. Het zoontje was erg bang voor mzungus, vooral voor Daan. Een flink stuk buiten het centrum en ver van alle asfaltwegen stond zijn huisje, waar we een geweldige Nigeriaanse B-film hebben gekeken. Hij heette "Usowa in London", echt een aanradertje voor de liefhebbers onder ons! Gaat over een afrikaan die het geld van zn ge-emigreerde broer erft, en dan voor het gemak zijn weduwe ook maar meeneemt naar Nigeria.
Na de nodige 'greens' begon met name albert erg tipsy te worden, en we gingen dus (?) met de auto naar een lokaal cafe. Bier tegen supermarktprijzen en poolen kost 30 kwacha, 20 cent dus. Poolen was leuk, helaas was de pooltafel meer een hobbelige jeu-de-boules-baan, maar oke. Na nog behoorlijk wat biertjes brachten ze ons naar 'huis' (het voelt al een beetje zo, eerlijk gezegd). Ze wilden nog wel wat te drinken voor de terugweg en ookal vonden ze KucheKuche een minderwaardig pilsener, de dorst werd toch iets te sterk. Albert beweerde trouwens dat hij veel onvoorzichtiger rijdt als ie nuchter is dan wanneer ie drinkt. Sure sure.
Maandag zijn we naar het ziekenhuis gegaan om te informeren wat voor 'leuks' we kunnen doen/kopen voor de kinderen in het ziekenhuis. We krijgen steeds meer het gevoel dat we daar meer mee bereiken dan met handschoenen die een hoop geld kosten en dan maar 2 dagen meegaan. Nutteloos is het natuurlijk nooit, maar het is de bekende spreekwoordelijke druppel op de spreekwoordelijke gloeiende spreekwoordelijke plaat. Spreekwoordelijk gezien dan ;). Dr Mwansambo vond het een goed plan en we hebben aan de hoofdzuster gevraagd wat het meest noodzakelijk is. Volgens haar hadden vooral de kinderen die langere tijd op een afdeling liggen (bijv. de brandwondenslachtoffertjes) behoefte aan dingen als zeep, krijtjes, potloden en tekenpapier. Dat zijn we dus gaan kopen in de supermarkt: 10 enorme staven zeep, 1000 vel blanco papier en >500 waskrijtjes. Vandaag of morgen willen we ook nog genoeg aanleng-limonade en zakjes chips kopen om uit te delen. Dat willen we dan op vrijdag gaan doen, als een soort afscheidskadootje. We geven dan ook een medisch handboek kado aan de bieb van de afdeling kindergeneeskunde (Oxford handbook of clinical medicine). Hopelijk kunnen we alle kinderen op de hele afdeling (alle 3 de gangen) een plezier doen. Oja, een leuk versierinkje hebben we toch nog wel gekocht: 10 posters over verschillende kinder-onderwerpen (dieren op de boerderij, enz). We vonden dat wat meer gepast dan ballonnen en slingers op een plek die zo triest is dat ie niet echt vraagt om een jubelstemming.
Gistermiddag besloten we dat het ideaal weer was voor een bbq (stiekem ishier natuurlijk altijd ideaal weer voor een braai...). Mister Peri (debeheerder van st peters) had een zelfgemaakte braaipot (gemaakt van een velgvan een auto..ideaal!) die we wel mochten lenen. De bbq was errug lekker(uiteraard met eiersalade ;-)..), alleen dachten we dat we met zn 3en zoudengaan bbqen, maar uiteindelijk zaten er toch een stuk of 10 mensen tesmikkelen...Op zich natuurlijk gezellig, maar niet als ze alleen maar inchichewa praten en zich niet eens voorstellen...en aangezien wij en jeramayaalles betaald hadden, vonden we dat niet echt leuk. En ZEKER niet als ze danook nog onze gerstenlimonade en malawi gin opmaken...Dat was dus een beetjeheel erg jammer. Jeramaya heeft er wel wat over gezegd, en ik denk dat wemisschien aan de bewakers (die ook mee aten) kunnen uitleggen dat het nietleuk op ons overkomt als ze gratis meer eten en drinken dan wij, zonder ervoor te bedanken. Misschien weten ze niet beter en heeft het iets metcultuur te maken. Maar het komt op ons meer over dat ze denken dat wij 2 rijke blanke mensen zijn en dat we wel even alles kunnen betalen. Vorigeweek was ook zoiets gebeurd; we hadden en fles gin in de koelkast staan, entoen we 'savonds een keer wat wilde pakken, was er zeker een glas uit. Eenvan de bewakers zei dat ie had gezien dat een andere gast (echt eenontzettende draak, die de bewakers als een soort slaven behandelt, hij laat ze voor hem koken, afwassen en thee zetten, en zegt dan niet eens bedankt) een heel glas ervan gedronken had, en dat ie toen zei: 'ow, ik dacht dat het water was!' Sure, mister gin....Maar goed, uiteindelijk werd het wel heel gezellig, vooral toen iedereenbehoorlijk tipsy werd...
Het was vanmorgen dus behoorlijk taai om op te staan maar we waren op tijd in het ziekenhuis. Vanmorgen meegelopen op de interne afdeling. Een Duitse arts is het hoofd van de afdeling, een hele aardige gast. De afdeling was wederom een behoorlijke shock. Volgens mij heeft echt meer dan 80% AIDS daar. De mensen hebben bijna alleen maar infecties (voor de kenners:candida, PCP, herpes etc) die veroorzaakt worden door de slechte weerstand die mensen met AIDS hebben. En natuurlijk heel veel malaria (dat je ook veel sneller krijgt als je een slechte weerstand hebt). Er liggen een stuk of 30 mensen buiten op het balkon omdat er binnen niet genoeg plaats is. Het was vanmorgen al erg koud,dus ik kan me voorstellen hoe het snachts moet zijn, echt ongelooflijk. Wanneer we de kans hebben zetten we er wel een foto van op internet).Veel infecties zijn ook niet fatsoenlijk te behandelen hier, omdat ze nauwelijks antibiotica hebben, en vanwege de slechte hygiene. We zagen ookeen vrouw, die was zo vreselijk mager, dat was zo engom te zien. Gewoon uitgehongerd (vanwege overgeven, 30 dagen diarree en niet voldoende voedsel). Zo frusterend allemaal....Verder ook nog een lumbaal punctie bij een vrouw gezien (om hersenvocht uithet ruggenmerg op te zuigen, om te onderzoeken of ze hersenvliesontstekingheeft). Zoiets doet echt vreselijk pijn, maar deze vrouw gaf geen kik. Die vrouwen zijn zo sterk hier. Vanmiddag gaan we weer meelopen, maar zo eerst maar even nsima eten.

Groetjes!
D&W
ps. hebben jullie gezien dat we ook op malawi.pagina.nl staan?

Foto's

Hoi mensen, vandaag geen puf of inspiratie voor een heel verhaal, wel weer wat nieuwe foto's erop gezet. check de fotosite dus, maar pas op: er staan ook foto's van operaties in de map "Ziekenhuis". Als je er niet tegen kunt, niet kijken dus!

Heel veel groetjes en plezier op t moederdagterras vandaag!

D&W

quite interesting..

Zo, wat een ochtend... Vanmorgen hebben we meegelopen met Dr muyco (de filipijn) in de operatiekamer. Dat was wel weer even heftig met veel bloed en alles erop en eraan..
meneer dr iwan (de verschrikkelijke) had weer wat te mekkeren, maar toen daan een grote mond terug gaf, was ie ineens poeslief..
de eerste operatie was een meneer met een urethra obstructie (verstopping van de plasbuis). zag er erg pijnlijk uit..
De tweede operatie was een meneer met echt een ENORM (en dat is het understatement van de dag...) colon-sigmoidium (uiteinde van de dikke darm). Dat was echt niet normaal. Het was echt zo groot als 3 flink opgeblazen ballonen.....wat zal die man een pijn hebben gehad. Dr muyco drukte de lucht eruit en toen werd het grootste gedeelte van het simoid eruit gesneden en een tijdelijk stoma aangelegd.
Toen zagen we een jongen met een phimosis (spaanse kraag, dat is een te nauwe voorhuid, waardoor ie gaat opzetten, ziet eruit als een soort zwarte pietenkraag..echt waar!).
Daarna een jongen met een scrotum-gangreen (versterf van weefsel) . Dat zag er echt naar uit. Ik zal niet in details treden... Waarschijnlijk komt dit van een herpes- of candida-infectie (als gevolg van aids).
Als laatste was er een jongen met een bottumer in zijn kin (komt volgens de artsen hier veel voor bij mensen met aids). Dit ziet er heel vreemd uit, die jongen had een heel lang kin. Het is een tumor die steeds terugkomt. Hij is al 3 keer geopereerd eraan, en dan werd de tumor weggehaald. Maar dat lukte niet meer, met als gevolg dat de hele onderkaak eruit gehaald moest worden....Echt heel bizar om dat te zien. Hierdoor ontstaat een ernstig misvormd gezicht, wat psychisch enorm zwaar zal zijn. Ik hoop dat hij hiermee geholpen wordt. Dat zullen we nog eens navragen.
We vielen echt om van de honger (het schijnt dat mensen na het zien van operaties meer zin in vlees hebben ;-)..), dus net maar even wat gegeten. Straks gaan we weer naar de apotheek om 1000 paar steriele handschoenen (als ze er zijn) van het donatiegeld te kopen.
Oja, ik (wil) had dinsdag nieuwe schoenen gekocht (omdat mn andere kapot waren), maar ik heb weer een nieuw record 'schoenen mollen' voor het guinnes book of records gehaald; binnen een half uur waren die dingen kapot. Dat was trouwens echt niet mijn schuld, het was gewoon slecht gelijmd. dus wij terug naar die winkel, zegt die pipo: 'no, madam, no guarantee, no money back'.
Wat een draak. dus wij flink zeuren, maar hij bleef erbij. Toen zei daan ineens; ' zal ik de politie bellen, ik weet dat in de wet staat de je verplicht bent om garantie te geven!!'. Ha, dat veranderde de zaak! Toen mocht ik ineens nieuwe schoenen uitzoeken! Wat een held he, die daan;-). De verkoper was echt een beetje bang. Toen we weggingen zei ie ook nog: 'goodbye, my friends'.
Oja, met daan gaat het weer wat beter, gelukkig. Maar zn gezonde eetlust is helaas nog niet helemaal terug.
Prettig weekend!
Tsalani bwino
W&D

You are most handsome (???)

Zo, vandaag op de chirurgie-afdeling begonnen bij Dr Muyco, een Fillipijn van 75 jaar die al 22j in dit ziekenhuis werkt, voor nop. Erg aardige gast, en hij kan goed uitleggen.
Na het nieuws van een paar dagen geleden over de staking in het ziekenhuis stond er vandaag weer een artikel in de krant over het KCH (Kamuzu Central Hospital), over het feit dat ze nog steeds geen nieuwe voorraden hebben gekregen. Gevolg is dat bijv de operatiekamers stil liggen tot er weer steriele handschoenen zijn. Je kunt je zoiets gewoon niet voorstellen tot je r middenin zit. In Nederland gebruiken we handschoenen als ballonnen voor kinderen, die mogen er dan ogen en een mond op tekenen, hier liggen OK's stil om dezelfde handschoenen. Het 'mooie' hiervan is wel dat we meer kunnen betekenen voor het ziekenhuis dan als we alleen mee konden kijken, nu kunnen we namelijk er weer een paar honderd dollar tegenaan smijten (waar ze dan weer een paar daagjes mee vooruit kunnen).
Er is trouwens nog een 2e chirurg, Ivan, een rus. Die gast is zo meesterlijk irritant, echt on-voor-stelbaar. We liepen met hem mee overmet de ronde over de interne afdeling (waarover later meer) vanmorgen, hij neemt niet de moeite om mensen hallo te zeggen, hij trekt de dekens van de mensen af en gaat wat aan hun benen lopen schudden en in hun buik duwen, waarna hij weer weggaat. Echt een vreselijke man. En zo gek als een deur, hij wilde mij (D) een operatie laten uitvoeren. Ook vond hij het maar nutteloos dat we maar drie weken in het ziekenhuis waren. Toen wij antwoordden dat we het ook NIET hadden kunnen doen (en of ie daar blijer van was geworden) wist ie even niks meer te zeggen. Ach ja, zonde om onze energie aan zo iemand te verspillen, er zijn zoveel andere mensen die je aandacht nodig hebben.De interne afdeling ziet er trouwens vreselijk uit. Nog veel erger dan de kinderafdeling: op een kamer waar in NL 2 mansen liggen, liggen er hier 7 of 8, en op het balkon staan ook nog een stuk of 6 bedden. Allemaal mensen met aandoeningen die je in Nederland nooit tegenkomt, zoals een enorme tumor van de onderkaak, een aantal liesbreuken om UUUU tegen te zeggen (en allemaal zijn ze pas zo laat naar t ziekenhuis gekomen dat het is afgekneld en er gangreen is ontstaan). Verder nog wat steekwonden en auto-ongelukken en dat waren dan de 1e 2 kamers.
We hebben vandaag een leuk plannetje bedacht: we willen volgende week de kinderafdeling versieren met ballonnen, posters enz. Nog even overleggen hoe&wat maar ons lijkt het erg leuk.
Gister hebben we in Harry's Bar PSV gekeken, wat een drama zeg! Heel de kroeg was voor PSV en iedereen was verdrietig na de 2-1. AZ zullen ze wel niet uitzenden.
Ik ben nog steeds aan de dunne, nou al 3 dagen. Begint langzamerhand stomvervelend te worden! Ik voel me gelukkig niet meer zo misselijk en lamlendig, dat scheelt.Morgen willen we een BBQ gaan houden, maar dan moeten we een levende kip kopen. Hopelijk wil iemand anders m slachten, want wij hebben er allebei niet echt trek in.
Spider, de guard op de foto die we hardloopschoenen hebben gegeven, is echt super aardig. We laten hem onze was doen. Ookal voelt dat een beetje fout, het is een manier om hun een zakcentje bij te latn verdienen. Hij is 2 weken geleden begonnen bij st Peters, en heeft iedere nacht gewerkt, van 17u tot 11u. Dan slaapt hij van 12 tot 16 en vindt het nog gek ook dat ie dan af en toe duizelig is. We proberen m uit te leggen dat ie meer moet slapen maar ok. Ook heeft hij nog steeds geen huisje (omdat hij zn eerste loon nog moet krijgen), en zn vrouw en kinderen wonen dus nog ergens een paar uur verderop. Hij had ze ook al 2 weken niet meer gesproken dus toen we hem met onze gsm lieten bellen was ie dolblij (god bless you, you are most welcome, thank you very much, you are most handsome... wat een prachtige kerel). Helaas was ze niet bereikbaar dus hebben we m geld gegeven voor de minibus, zodat ie vandaag naar zn familie kon.Voor ons is het niks (120 kwacha, bijna 1 euro), maar hij verdient dat in een werkdag nog niet. Gevolg is wel dat er wat scheve gezichten ontstaan bij de andere guards (hij is de nieuweling en krijgt ineens van alles). Op zich logisch, maar hij is ook degene die het t hardst nodig heeft. Anyway, we zullen eens kijken of we die anderen ook blij kunnen maken.
Goodbye for now, en we zullen later deze week eens wat ziekenhuis-fotos erop zetten (als je ertegen kunt)

D&W

Effe snel

Hoi mensen, even snel een berichtje. Misschien hebben jullie het gister al gezien, maar ik heb 2 nieuwe foto-albums toegevoegd, zie de link.
Ik was gister overdag aardig opgeknapt, maar helaas was het vannacht weer flink mis. Niet hoeven overgeven gelukkig, ik heb ook geen koorts of spierpijn maar ik voel me behoorlijk lamlendig. Lang leve de diarree! Ik drink veel en eet de dingen waar ik zin in heb (bijv komkommer, ijs), ik ben gestopt met het drinken van kraanwater (ook behandeld met Hadex, chloordruppels) en het zal vanzelf wel weer overgaan. Mocht ik me slechter gaan voelen dan kennen we een flink aantal goede doktoren hiero.
Oja: er was vandaag en gister een staking in het ziekenhuis over salariskwesties. De politie werd erbij gehaald om evt agressie te stoppen, gelukkig was dat achteraf niet nodig, maar toch. Misschien niet zo heel erg om een paar daagjes niet te werken.

groeten en tot mails!

D&W

Linkje

wat een weekend..

Hoi mensen! alweer bijgekomen van de oranjebitters?

We zijn dus dit weekend met Jeremaya en sudat n(de man uit sri lanka) naar Nkotakota geweest. Nkotakota ligt 200 km ten noorden van lilongwe aan het meer. We zouden om 3 uur smiddags gaan, maar het werd 7 uur 'savonds. Toen bleek dat de Sudat zijn manager en zijn vrouw (hij werkt voor een autobedrijf in malawi) ook meegingen. Toen we eindelijk weggingen, bleek dat ook nog een verre nicht van de manager en haar kinderen meegingen...Wisten wij niet....Beetje vaag vonden we het wel. die nicht van de manager en haar man hebben een 2e huis in Nkotakota.Rijke sri lankiers dus...
We voelden ons niet echt op ons gemak. Maar we konden er ook niet meer onderuit. Sudat deed ook een beetje alsof wij met het voorstel gekomen waren om naar nkotakota te gaan. Maar dat was niet het geval. Sudat had het vrijdagavond voorgesteld en wij waren nog een beetje afhoudend, maar hij bleef maar zeggen dat het zo leuk zou zijn en uiteindelijk leek ons het ook een goed idee. Maar we dachten dus dat we met zijn auto met zn vieren zouden gaan. Uiteindelijk waren we met 10 mensen.. met 2 auto's. Toen we dus eindelijk op weg waren, werd het wel redelijk gezellig in de auto, met hele foute countrymuziek: the pussycats (mississipi), john denver (country roads, speciaal voor koen natuurlijk ;-)..) en nog veel meer..
totdat op een gegeven moment een hond wilde oversteken, die zag de eerste auto niet (niet de auto waar wij inzaten)...en toen was het dus 'hotdog'...echt zielig, dat beest vloog door de lucht. Maar die pipo's stopten niet, ze waren bang dat de eigenaars boos zouden worden. Maar na 10 minuten stopte ze toch. Het bleek dat er koelvloeistof lekte, tja dan wordt het een beetje lastig om nog door te rijden. Het plan was dus dat jeremaya, sudat en de chauffeur van de kapotte auto bij de auto zouden blijven en dat de rest met de andere auto naar nkotakota zou rijden. Het was nog 40 km. Dan zou de manager weer terug rijden om hun op te halen.
Dus daan en ik kwamen rond half elf savonds aan. Toen moesten we echt eerst eten, we vielen echt om. We hadden sinds 12 uur smiddags nix meer gegeten, en ik kan dan heel gevaarlijk worden...;-)...dus wij eerst eten (niet echt lekker maar goed) en om twaalf uur kwamen sudat en jeramaya aan. We hadden eten voor hun meegenomen. daarna moesten sudat, jeramaya, daan en ik dus nog op zoek naar een slaapplaats...het was inmiddels half een snachts...Niet dat die pipo's ons een slaapplaats in hun TWEEDE HUIS aanbieden..maar goed.
Rond 1 uur hadden we eindelijk wat gevonden. Wel heel mooi: 2 hutjes aan het meer.
Zaterdag niet zoveel gedaan. Jeramaya, Daan en ik hadden eigenlijk ontzettend onze buik vol van al die mensen, maar we zaten behoorlijk in de middle of nowhere, dus we probeerden maar wat te genieten. Super hoge golven in het meer, erg leuk! we hadden eigenlijk al afgesproken met zn 4en bij de lodge te eten, we hadden ook al gereserveerd. Maar op onze weg terug van het dorpje naar de lodge, kwamen we die sri lankiers weer tegen, ze zeiden dat ze ons wilden uitnodigen bij hun thuis voor het eten (nu ineens wel..). We konden natuurlijk geen 'nee' zeggen, dus we zeiden dat het prima was, maar dat we nog even het eten in de lodge moesten afzeggen. Maar toen zeiden ze dat ze dat al voor ons gedaan hadden....Niet echt bepaald leuk. Ze bepaalden dus gewoon voor ons wat we gingen doen.
Jeramaya ging nie mee eten. Hij voelde zich niet echt goed. hij kreeg koorts. Waarschijnlijk malaria. Gelukkig had de eigenaar van de lodge nog medicijnen voor malaria
dus we gingen met zn drieen eten bij die mensen. Echt zo ongemakkelijk en vermoeiend. Je voelt je dan echt zo' n marionette pop. En ze bleven ons maar volstouwen met eten. Wat ook erg vervelend is, is dat de mannen met de mannen praten en de vrouwen, die zeggen eigenlijk nix. Erg verwarrend voor mij. Elke keer als ik wat zei keken ze me aan van: 'waarom praat jij, je bent toch een vrouw?'. Ahh!! echt iets voor mij...
De vrouw des huizes (de nicht van de manager) is echt zo irritant. Ze blijft maar praten (zij wel..) over hoe geweldig sri lanka is en hoe slecht malawi is (waarom ben je dan hier...). en dat ze zoveel mensen helpen..blablabla. Heel vermoeiend.
Maar goed, rond half elf konden we eindelijk weg.
Zondag MOESTEN we eerst nog komen lunchen, terwijl daan en ik smiddags een afspraak hadden. Maar die vrouw zei:' waarom verzetten jullie de afspraak niet, jullie missen zo het mooiste deel van de dag'. Weer geen keus dus...
Lunch was op zich wel lekker. Maar toen we rond 4 uur eindelijk thuis waren (ja, het voelt al echt als thuis hier), voelde daan zich heel slecht. Hij had diarree, overgeven, koud zweet, geen zin in eten. Hij ging meteen naar bed. Jeramaya en ik hebben salade gegeten. We waren wel een beetje bang dat daan misschien malaria zou hebben. Maar toen we vandaag wakker werden, voelde daan zich al een heel stuk beter. Gewoon wat verkeerds gegeten dus. Leuk kadootje van de sri lankiers. We hebben wel besloten dat we sudat verlopig even niet meer hoeven te zien. Hij is wel aardig, maar hij bevindt zich toch op een ander 'level' ofzo.
We gaan zo met zn 3en pizza eten!