Shock #1
Hoi lieve mensen, vandaag is nogal een heavy dagje geweest die we allebei nooit meer zullen vergeten. Maar zoals altijd (not): chronologie uber alles!
Gister stonden we om 6u op (gaat vanzelf hier, je slaapt gewoon van 10 tot 6), en gingen we naar het immigration office (poging 2, dit keer inclusief tickets). Het zou om half 8 openen. Helaas is dit Malawi (helaas qua bureaucratie dan) en ging ie pas om 8.15 open. Toen we binnen waren was er nog een deur die natuurlijk ook op slot kon zodat ze ons zonder duidelijke reden nog 10 min konden laten wachten. Gelukkig waren de immigration officers ons zo moe dat ze ons ipv een visum-verlenging van 30 dagen, een verlenging van de volle 4 maanden hebben gegeven. Super! Daarna zijn we naar het ziekenhuis gegaan, waar we smiddags ook nog een afspraak hadden met de direteur. Hij vertelde ons over tekorten in de ziekenhuisapotheek. het werkt namelijk zo: ziekenhuizen hebben geen budget, ze worden bevoorraad door de overheid. Als er bij de overheid nou een paar enorme drollen werken die pas iets bestellen als het echt op is, zit je dus zoals nu al 6 weken zonder insuline, sinds een week zijn er geen latex handschoenen meer en helaas ook geen steriele handschoenen (waardoor er dus niet meer geopereerd kan worden), en de lijst gaat nog een tijdje door (bijv geen benzylpenicilline en ceftriaxan tegen meningitis). 1 zo'n drol kan dus heel veel levens kosten. Nou hebben wij gelukkig heel veel donaties van jullie allen gehad, waarvoor we nu 60 dozen handschoenen, 200 paar steriele handschoenen en 40 buisjes ceftriaxan gekocht hebben. Ons budget voor dit ziekenhuis is nog niet op, maar hier kunnen ze in elk geval een paar dagen mee vooruit. Namens ons en ook namens de mensen in het ziekenhuis: heel, heel erg bedankt. Hiermee redden ze echt levens.!
Volgende week willen we meelopen op de chirurgie (er werken daar een fillipijnse en een russische arts, beiden zo gek als een deur maar volgens mij willen die ons best veel leren en laten oefenen). De week erop misschien naar de interne geneeskunde, of anders het 'Lighthouse', de HIV-kliniek die hier gevestigd is. We'll see. We hebben in ieder geval gehoord dat de interne nogal schokkend moet zijn (nog veel erger dan de kinderafdeling).
Toen we terugkwamen van de apotheek waar we de spullen gekocht hadden, zijn we nog even mee gaan lopen met dezelfde arts met wie we gisteren ookmeeliepen. Een baby van 2 maanden oud hadden we vanmorgen al gezien, en daar ging het niet goed mee toen. Hij had een zwelling in zijn nek, dat bleek'surgical emfyseem' te zijn als gevolg van a-typische longontsteking (PCP voor de kenners), dat weer een gevolg is van HIV-infectie....We zagen vanmorgen al dat hij heel moeilijk kon ademen. We zeiden tegen elkaar: 'als dat maar goed gaat'. Toen we dus terug kwamen vanmiddag, was de arts net bezig om het kindje te helpen met ademen met een handmatig ballonpompje. dat ging op zich redelijk, al had het kindje het erg zwaar. Toen werd besloten om intraveneus (in de aderen) andere antibiotica toe te dienen (de huidige sloegen niet goed aan). De zuster probeerde een ader te vinden in de elleboog, maar de circulatie was zo verslechterd, dat dit heel moeilijk was. Daan heeft het daarna ook geprobeerd (hij heeft ervaring met bloedprikken, helaas alleen bij volwassenen),maar het lukte gewoon niet. Daarna werd door nog 2 zusters en de arts zelfgeprobeerd om een ader op verschillende plaatsen in het lichaam te vinden (lies, pols,hals en hoofdhuid),maar het lukte echt niet.....toen is er intramusculair (in de spier) een antibioticum toegediend. Ondertussen begon een andere moeder heel hard tehuilen, de arts er snel naar toe toen bleek dat het babytje niet meer ademde..na wat beademing met het pompje en hartmassage (door daan), ademde het kindje gelukkig weer. Dit kindje heeft neonatale sepsis. We vragen ons af hoe het morgen met kind zal zijn..Toen gingen weer terug naar het andere kindje. Daar ging echt heel slecht mee. Het kind moest eigenlijk naar de intensive care, maar de bedden waren allemaal bezet, zo frusterend. Ze zouden dan een kindje weg moeten halen en ze weten bijna zeker dat dat kindje dan zal overlijden.
Het ademen werd steeds moeilijker, nu met open mond. Je zag echt de wanhoop in zijn ogen, hij had het zo ontzettend zwaar. Echt een blik in de ogen vaneen man van 80 jaar.. Ook vertoonde het kindje Kussmaul ademhaling (met getuite lippen, intrekkende neusvleugels). Opeens stopte de ademhaling. De arts en daan probeerde nog iets te doen met behulp van het pompje en hartmassage, maar na enkele minuten proberen, bleek dat het kindje overleden was...Dit is zo zwaar om te zien. De oma die erbij was begon heel hard te huilen. We hebben een arm om haar heen geslagen, maar zoiets valt niet te troosten. Je voelt je zo machteloos. Zo hard om te zien dat zo klein mensje sterft, 2 maanden oud...Daarna zijn we naar buiten gelopen en hebben we heel hard in elkaars armen staan janken, zo belangrijk dat je elkaar dan hebt.Nu zijn we het dus even van ons af aan het schrijven in het internetcafe.Dit is voor mij wel goed, dan kan ik het een beetje een plaatsgeven.Misschien is het wel te heftig of te shockerend voor het weblog, maargoed, dit is ook een deel van onze reis. En dit is malawi. Je weet dat het hier dag in dag uit gebeurt, maar als je het dan met je eigen ogen ziet.....We hebben maar een fles 'malawi gin' gekocht... je moet toch iets...dit was het wel weer even.
Liefs,D&W
Gister stonden we om 6u op (gaat vanzelf hier, je slaapt gewoon van 10 tot 6), en gingen we naar het immigration office (poging 2, dit keer inclusief tickets). Het zou om half 8 openen. Helaas is dit Malawi (helaas qua bureaucratie dan) en ging ie pas om 8.15 open. Toen we binnen waren was er nog een deur die natuurlijk ook op slot kon zodat ze ons zonder duidelijke reden nog 10 min konden laten wachten. Gelukkig waren de immigration officers ons zo moe dat ze ons ipv een visum-verlenging van 30 dagen, een verlenging van de volle 4 maanden hebben gegeven. Super! Daarna zijn we naar het ziekenhuis gegaan, waar we smiddags ook nog een afspraak hadden met de direteur. Hij vertelde ons over tekorten in de ziekenhuisapotheek. het werkt namelijk zo: ziekenhuizen hebben geen budget, ze worden bevoorraad door de overheid. Als er bij de overheid nou een paar enorme drollen werken die pas iets bestellen als het echt op is, zit je dus zoals nu al 6 weken zonder insuline, sinds een week zijn er geen latex handschoenen meer en helaas ook geen steriele handschoenen (waardoor er dus niet meer geopereerd kan worden), en de lijst gaat nog een tijdje door (bijv geen benzylpenicilline en ceftriaxan tegen meningitis). 1 zo'n drol kan dus heel veel levens kosten. Nou hebben wij gelukkig heel veel donaties van jullie allen gehad, waarvoor we nu 60 dozen handschoenen, 200 paar steriele handschoenen en 40 buisjes ceftriaxan gekocht hebben. Ons budget voor dit ziekenhuis is nog niet op, maar hier kunnen ze in elk geval een paar dagen mee vooruit. Namens ons en ook namens de mensen in het ziekenhuis: heel, heel erg bedankt. Hiermee redden ze echt levens.!
Volgende week willen we meelopen op de chirurgie (er werken daar een fillipijnse en een russische arts, beiden zo gek als een deur maar volgens mij willen die ons best veel leren en laten oefenen). De week erop misschien naar de interne geneeskunde, of anders het 'Lighthouse', de HIV-kliniek die hier gevestigd is. We'll see. We hebben in ieder geval gehoord dat de interne nogal schokkend moet zijn (nog veel erger dan de kinderafdeling).
Toen we terugkwamen van de apotheek waar we de spullen gekocht hadden, zijn we nog even mee gaan lopen met dezelfde arts met wie we gisteren ookmeeliepen. Een baby van 2 maanden oud hadden we vanmorgen al gezien, en daar ging het niet goed mee toen. Hij had een zwelling in zijn nek, dat bleek'surgical emfyseem' te zijn als gevolg van a-typische longontsteking (PCP voor de kenners), dat weer een gevolg is van HIV-infectie....We zagen vanmorgen al dat hij heel moeilijk kon ademen. We zeiden tegen elkaar: 'als dat maar goed gaat'. Toen we dus terug kwamen vanmiddag, was de arts net bezig om het kindje te helpen met ademen met een handmatig ballonpompje. dat ging op zich redelijk, al had het kindje het erg zwaar. Toen werd besloten om intraveneus (in de aderen) andere antibiotica toe te dienen (de huidige sloegen niet goed aan). De zuster probeerde een ader te vinden in de elleboog, maar de circulatie was zo verslechterd, dat dit heel moeilijk was. Daan heeft het daarna ook geprobeerd (hij heeft ervaring met bloedprikken, helaas alleen bij volwassenen),maar het lukte gewoon niet. Daarna werd door nog 2 zusters en de arts zelfgeprobeerd om een ader op verschillende plaatsen in het lichaam te vinden (lies, pols,hals en hoofdhuid),maar het lukte echt niet.....toen is er intramusculair (in de spier) een antibioticum toegediend. Ondertussen begon een andere moeder heel hard tehuilen, de arts er snel naar toe toen bleek dat het babytje niet meer ademde..na wat beademing met het pompje en hartmassage (door daan), ademde het kindje gelukkig weer. Dit kindje heeft neonatale sepsis. We vragen ons af hoe het morgen met kind zal zijn..Toen gingen weer terug naar het andere kindje. Daar ging echt heel slecht mee. Het kind moest eigenlijk naar de intensive care, maar de bedden waren allemaal bezet, zo frusterend. Ze zouden dan een kindje weg moeten halen en ze weten bijna zeker dat dat kindje dan zal overlijden.
Het ademen werd steeds moeilijker, nu met open mond. Je zag echt de wanhoop in zijn ogen, hij had het zo ontzettend zwaar. Echt een blik in de ogen vaneen man van 80 jaar.. Ook vertoonde het kindje Kussmaul ademhaling (met getuite lippen, intrekkende neusvleugels). Opeens stopte de ademhaling. De arts en daan probeerde nog iets te doen met behulp van het pompje en hartmassage, maar na enkele minuten proberen, bleek dat het kindje overleden was...Dit is zo zwaar om te zien. De oma die erbij was begon heel hard te huilen. We hebben een arm om haar heen geslagen, maar zoiets valt niet te troosten. Je voelt je zo machteloos. Zo hard om te zien dat zo klein mensje sterft, 2 maanden oud...Daarna zijn we naar buiten gelopen en hebben we heel hard in elkaars armen staan janken, zo belangrijk dat je elkaar dan hebt.Nu zijn we het dus even van ons af aan het schrijven in het internetcafe.Dit is voor mij wel goed, dan kan ik het een beetje een plaatsgeven.Misschien is het wel te heftig of te shockerend voor het weblog, maargoed, dit is ook een deel van onze reis. En dit is malawi. Je weet dat het hier dag in dag uit gebeurt, maar als je het dan met je eigen ogen ziet.....We hebben maar een fles 'malawi gin' gekocht... je moet toch iets...dit was het wel weer even.
Liefs,D&W
posted by Daan&Willemijn @ 18:08
<< Home